- Tekening van de plattegrond van de performance Don’t know why I’m Smiling (2016).
’s Morgens fiets ik naar het atelier van Anna Frijstein in de Piet Mondriaanstraat. Ik heb haar vorig jaar ontmoet tijdens de finnissage van de tentoonstelling Tourist Office bij Marres, waar zij onder andere een performance uitvoerde over de dieper liggende gedachtes en emoties waaruit een lach ontstaat. De aandachtige luisteraar en kijker ontdekt wanneer een persoon fake, echt of nerveus lacht. Frijstein helpt tijdens haar performance het publiek om de lach die zij op dat moment uitvoert te herkennen.
Eenmaal aangekomen loop ik nieuwsgierig haar atelier binnen, waar Anna onafgebroken enthousiast over haar kunstpraktijken vertelt. En non-stop allerlei werken laat zien: keramiekobjecten, schilderijen, tekeningen, een levende orchidee en de performances die op haar laptop zijn opgeslagen die per thema in een installatie worden verwerkt.
- ARA Anna presentatie Telling the B’s 2016
De presentatie Telling the B’s (2016) begint bij het verhaal over het insect de bij. Vandaaruit vloeit het verhaal over naar de geschiedenis van de letter b.
De letter b door de eeuwen heen vormgeven in keramiek, eveneens gebruikt voor de Telling The B’s performance.
My Qualities is een serie van performances waarin het menselijke gedrag wordt onderzocht vanuit het perspectief van de orchidee. Beiden zijn manipulatief, maar volgens Frijstein is de bloem intelligenter: zij verleidt de mens met haar schoonheid en wordt daarom massaal gekweekt. De orchidee heeft diverse manieren om insecten te aan te trekken. Een mooi voorbeeld is dat zij de geur van poep verspreidt zodra er een strontvlieg in de buurt is.
Het geglazuurde sculptuur met daarin de inscriptie ‘manipulation’ is onderdeel van de orchideeën-performance. Overladen en tevreden verlaat ik haar atelier. Kijk vooral op Anna Frijsteins website om te genieten van haar performances.
Onderweg naar mijn volgende locatie zie ik vanuit de verte posters met daarop gezichten vanaf een muur naar mij kijken. Ik word er naar van en krijg er een naoorlogs (Orwelliaans 1984) gevoel bij, stap even van mijn fiets, omdat ik nieuwsgierig ben naar de portretten. Het blijkt een onderdeel te zijn van het meerjarige kunstproject Een Papieren Monument voor de papier lozen, van Domenique Himmelsbach de Vries, die door de hele stad, zelfs het hele land, verspreid is.
Het is speciaal opgezet om de ongedocumenteerde vluchtelingen in Nederland een gezicht te geven. Himmelsbach de Vries heeft achttien beeldende kunstenaars uitgenodigd om met elkaar portretten te maken met behulp van houtgravures. Een hoogdruktechniek die vooral begin negentiende eeuw veel gebruikt werd om illustraties te vervaardigen.
Het tweede bezoek van de dag is aan de solo-expositie van Beny Wagner, getiteld Like the Desserts Miss the Rain in Rongwrong. Vanaf de straat zijn de regendruppels met daarin verwerkt een beeld van de woestijn te zien. Binnen is buiten. Direct in de deuropening zie je een gordijn hangen achter de balustrade op de eerste etages, met daarop dezelfde afbeelding van de woestijn die ook in de regendruppels is verwerkt. Eenmaal binnen gelopen, voel je je verloren in de desolate ruimte. Het is er kil, en leeg. Ik krijg een ongemakkelijk gevoel. De gewaarwording van eenzaamheid dringt binnen, ik mis iets. Maar wat mankeert er?
Mijn ogen dwalen verder door de tentoonstelling heen. Links in de ruimte is een deur, waarachter een zelfde gordijn hangt. Rechtsboven, in een verloren hoekje, hangt een spiegel met een afbeelding van een vrouw en een plant erop. De conversatie tussen de werken ontgaat mij, het hiaat dat ik eerder voelde wordt versterkt. Is dit nu precies wat de kunstenaar wil bereiken? Gedesoriënteerd verlaat ik de ruimte en besluit om de bovengenoemde deur te openen en het gordijn opzij te schuiven.
Ik word door een trap naar de donkere kelder geleid. Direct in de entree staat een videoscherm waarop het gezicht van een oudere vrouw langzaam verandert in een natuurgebied. Er wordt een rijk visueel verhaal verteld. Er vloeit een emotie van onrust uit, waar vervolgens een stroom van ongeduld en het verlangen naar iets wat ontbreekt wordt weergegeven. De tijdsduur heb je niet in de hand. De rest van de video We’re All Here (2016) laat eveneens een kleurrijk verhaal zien en wordt afgesloten met witte, flikkerende beelden, begeleid met noise-achtige geluiden.
De video in de kelder heeft me geprikkeld. Ik ga met gemengde gevoelens naar huis.
Leave a Reply