Het is even fietsen naar het atelier van Hernandez, half uurtje geeft hij aan als ik het hem vraag, hij fietst het zelf ook iedere dag. Met mijn gevoel van richting sta ik een uur fietsen later en wind tegen op een doodlopende weg voor een gebouw. Ik ben in het midden van het Westerpoort havengebied met naast me een treinlijn en een enorme snelweg in de lucht. Mijn telefoon blijft zeggen dat ik daar maar gewoon moet fietsen, “keep going straight”…. whatever telefoonmiep! Ik en mobiele telefoon hebben al vanaf het begin een “it’s complicated” relatie.
Op mijn geïrriteerde vraag als ik hem bel WAAR ben je, ik ga nu naar huis, zegt hij dat het moeilijk te zeggen is aangezien ik geen clou kan geven waar ik ben, hij zegt ik heb het fietspad ergens gemist… Enfin ik kalmeer omdat ik weet wat voor een enorme kluns ik ben en fiets ik een stuk terug op zoek naar een fietspad. Het helpt niet dat ik de enige fietser in het hele gebied ben maar zowaar ik vind het! Een kwartier later sta ik voor het gebouw, een opgeluchte Inti die dacht oh nee, ze maakt rechtsomkeert en praat een half jaar niet meer met me, doet open… Nog even later zit ik aan de thee, lekkers en de het gebruikelijke filosofische gesprek, hij laat me weer enorm lachen en ik ben blij dat ik doorgezet heb.
Inti werkt aan zijn komende solo tentoonstelling “Cotidiana | Dagelijks” bij Ron Mandos die zaterdag 11 november opent. Het is een combinatie van nieuwe werken oude werken die nog niet eerder in Nederland vertoond werden en een performance / installatiewerk.
Aan het eind van de dag fietsen we samen naar huis (Inti woont bij mij om de hoek), natuurlijk is er een totaal andere route en een half uur later staan we thuis…
Leave a Reply