Helaas een wat een magere editie dit jaar. Vrij veel grijze middelmaat met werk dat lijkt ontworpen om getoond te worden op documentatiesites als Contemporary Art Daily met hier en daar een uitschieter naar boven.
T/m zondag 26 november a.s.
Rijksakademie.nl/NL/rijksakademieopen/
[arve url=”https://youtu.be/-ncecZij7LA” /]
Bij binnenkomst val ik met m’n neus in de boter, net als vorig jaar, wederom een überkneiter van Funda Gül Özcan. Arcade in extrema, kan niet wachten op de volgende. Een van de twee hoogtepunten van dit jaar.
Het alternatieve circuit kan wel inpakken, de kunstkliko zat kennelijk vol dit jaar.
Rutger de Vries laat pijnlijk zien hoever de meer geïnstitutionaliseerde kunstwereld achterloopt op het experiment van de afgelopen 10 jaar. De Vries weet het wauw-adrenaline moment van het werkend krijgen van brandblusser met verf (fokking vet!) niet te overstijgen. Waar het op straat een hele grote visuele fuck you naar alles en iedereen is, blijft het hier meer een soort van netjes kleuren binnen de lijnen van de zelfgebouwde white cube.
Binnen revancheert De Vries zich gelukkig met het wonderschoon geïnstalleerde Primary Secondary.
DullTech, de alles in een mediaspeler/syncstarter van Constant Dullaart speelt steady door.
Schattig bewegend sculptuurtje van Josse Pyl, met geluid.
Het geheim van de smid of how-to-get alle zooi elke jaar weer boven op de ateliers gestapeld.
Studenten komen, studenten gaan maar het stickertje van Jongeleen blijft altijd bestaan.
Kubilay Mert Ural
Prachtbeeld van Iqra Tanveer.
Sander Breure & Witte van Hulzen
Leuk setje schilders naast elkaar: Frederique Jonker,
Terug van bijna weggeweest, de vetplant.
Tien jaar Contemporary Art Daily clichés gevat onder de noemer TERROIR. Je hoopt een grap maar vreest het ergste.
Met meteen daarnaast, hoogtepunt 2 en absolute must see, de boom op wielen van Inge Meijer. Instant klassiekertje!
Lekkere lantarenpaal van Marieke Zwart.
Gapend gat in de muur bij Arvo Leo, hij kan er net zo smakelijk over vertellen als rasperformer Abner Preis.
Opmerkelijk, bij meerder presentaties komen fotogrammen voorbij dit jaar.
Arvo Leo
Roetveegpiet is zijn Pietenpakje kwijt, Deniz Eroglu.
Twee fijne Ipad schilderijen van Jenny Lindblom.
Stranger Things kan wel inpakken, op UFO avontuur met Monira Al Qadiri, supergoed.
Piepknor esthetiek van Sam Keogh.
De motor van vorige week overleden Malcolm Young.
Mocht u dezer dagen afreizen richting het Amsterdam Art Weekend, ooit opgezet om aan te haken bij het succes van de open studio’s, dan zijn er hopelijk spannender initiatieven en tentoonstellingen te zien dan bij de Rijks. Die lijkt dit jaar toch de boot een beetje te missen.
T/m zondag 26 november a.s.
twee punten verdiend! (2001)
Elk jaar check ik even of ze er nog hangen JJ, inmiddels verworden tot lokaal erfgoed.
Helemaal eens met de conclusie ‘veel grijze middelmaat’. Weinig grote mislukkingen, maar evenmin veel toppers. Eigenlijk zou het er best saai op worden als men niet verder keek dan dat.
Vier opmerkingen: 1) De meeste bijschriften waren te lang. Dat moet in hooguit drie korte zinnen kunnen. Als dat niet kan ligt de wolligheid op de loer. 2) Waar ik altijd vreselijk om moet lachen is de zogenaamde theoretische onderbouwing van mensen waarvan je aanvoelt dat ze onvoldoende theoretisch geschoold zijn. Hoe aanmatigend dat op zijn beurt ook weer klinkt. De Rijksakademie is geen universiteit. Daar komt hij weer, Aristophanes of Aristoteles. Blijf dichter bij huis en beperk het tot de streken van Beuys. De pretentie van dit soort theoretisering doet pijn. Dat zou de staf moeten proberen te voorkomen. 3) Waar is de schilderkunst gebleven? Hidden in een Hidden Ward of the Rijksakademie Closed? Keramiek alom, was weer wel super. 4) Een heus subgenre was de historische reconstructie (fictie of non-fictie) met het werk ‘On Taphonomy/Punctum’ van Ana María Gómez López voor mij als beste in zijn genre. Het was weer volop genieten.