De gastles

“Kunt u wat harder praten?” Het meisje op de achterste rij keek hem vragend aan. Zijn hoofd bonkte. Had hij zich maar beter voorbereid. En wat minder gedronken. Jan schraapte zijn keel en verdubbelde het volume. “Jullie docent Sandra heeft mij dus gevraagd iets te vertellen over hoe het is om kunstenaar te zijn.”

Op dat moment ging de deur open en stommelden drie studenten binnen. Jan twijfelde: opnieuw beginnen of negeren? Sandra had hem een kwartier eerder ontvangen en nadat ze de computer en het projectiescherm voor hem had aangesloten, had ze hem succes gewenst en haar spullen gepakt. Hoewel dat volgens hem niet de afspraak was, had hij er niks van gezegd. En nu stond Jan daar met dertig ongeconcentreerde academiestudenten.

Jan had nog nooit voor de klas gestaan, maar was gretig op de uitnodiging van Sandra ingegaan. Niet omdat hij lesgeven zo leuk vond, maar omdat het betaalde. Weliswaar niet veel, maar altijd meer dan wat hij verdiende met de verkoop van zijn werk. Namelijk niks. En Sandra was een bekende kunstenaar die bijkluste in het onderwijs, dus altijd handig om te vriend te houden.

Net toen hij zich afvroeg waar hij naartoe wilde met zijn verhaal ging er een vinger de lucht in. Dankbaar gaf hij de beurt. “Ik moet mijn domeinnaam vastleggen, maar kunnen mensen in het buitenland mijn website wel bezoeken als ik voor punt-nl kies?” Een aantal studenten begon hard te lachen. Jan probeerde antwoord te geven toen een ander vroeg: “En wat moet je doen als je dezelfde naam hebt als een bekende Nederlander?” Het meisje bleek Erica Terpstra te heten.

Jan had verwacht dat het allemaal wat makkelijker zou verlopen. Hij had ooit gehoord dat je een groep meekrijgt als je de achterste rijen overtuigt met je verhaal. Hij keek omhoog, recht in de huig van een studente die het eerste uur had uitgekozen om bij te slapen. De moed zakte hem in de schoenen. Hoe lang moest hij nog? Als hij eerder stopte kreeg hij vast niet uitbetaald.

Jan voelde hoe zijn rug nat werd. Hadden zijn academiedocenten zich ook zo gevoeld? Hij herinnerde zich maar al te goed hoe slecht voorbereid zij altijd waren geweest. Ineens merkte hij dat hij wat rustiger werd: als zij zich konden redden… Voor het eerst voelde hij een band met zijn oud-docenten. Hij wist niet of hij moest lachen of huilen.

Naarstig bedacht Jan zich wat zijn docenten hadden gedaan om de tijd te doden. Plotseling herinnerde hij zich zijn oud-docent Kunstgeschiedenis. Die toverde elke les een DVD tevoorschijn. In een paar seconden had Jan iets gevonden. “Ik kan jullie wel vertellen hoe het is om kunstenaar te zijn, maar niemand verwoordt het beter dan Karel Appel.”

Het interview was totale onzin, maar het besloeg 80 minuten, ruim voldoende om zijn presentatie vol te maken. Jan klikte de video aan en ging gerieflijk achterover zitten. Kopje koffie erbij. Voor het eerst fantaseerde hij over lesgeven.