Mooie snoetjes

Vrijdagmiddag. Bijna borreltijd, vond Tina. Op dat moment ging haar telefoon. “Met Suzanne van Club Kraal. Als je morgen je werk komt brengen, wil je dan ook een cirkelzaag, behangtafel, mondkapjes en stofbrillen meenemen? Als je die niet hebt moet je ze misschien even huren. En een drilboor. Want we komen niet in de muur.” Tina was heel even verbaasd, maar antwoordde toen snel. “Eh, nee. Ik ben kunstenaar, geen aannemer. Dit is jullie eigen pop-up galerie.”

Met een onbestemd gevoel in haar buik stapte Tina de volgende dag de ruimte binnen. Pop-up was een ruim begrip, dat was duidelijk. Terwijl ze haar werk neerlegde, kwam Suzanne op haar afgestrompeld. Ze zette een bedremmeld gezichtje op. “We moeten misschien je werk maar neerzetten, we krijgen hier geen gat in de muur.” Suzanne leek oprecht diep ongelukkig door zoveel praktisch onheil. Tina wierp een blik op de boor, trok een wenkbrauw op en draaide geïrriteerd de knop van schroef- naar slagboor.

Tina had het nog met een bevriende kunstenaar besproken: wel of niet exposeren bij Club Kraal? Het niveau van de tentoonstellingen was altijd zo bedroevend. Maar ze verkochten wel. “Ik weet niet wat het is”, had de vriend gezegd, “maar dan zie ik die mooie snoetjes en dan ga ik toch weer voor de bijl.” Op Tina hadden die mooie snoetjes niet zoveel effect. Zij hoopte gewoon dat Suzanne en collega weer werk zouden verkopen.

Op dat moment kreeg Tina een groot porseleinen beeld in haar handen gedrukt. Ze liet het nog net niet vallen. “Wil jij even helpen deze op te hangen?”, zuchtte Suzanne. “Zelf vinden we het een beetje eng. De kunstenaar heeft gezegd dat alleen hij het mocht verplaatsen, maar waar het eerst hing willen we een bar bouwen. En als kunstenaar snap jij wel hoe je zo’n beeld het beste ophangt.”

 
“Is het wel verzekerd?”, vroeg Tina. Suzanne zweeg. Zij had al snel geleerd dat in de culturele sector geen reactie gelijk stond aan nee. Tina kreeg het warm. Ze voelde het porselein nat worden onder haar handen en duwde het snel terug in de armen van Suzanne. Ze haastte zich naar de wc. Op de pot moest ze even tot zichzelf komen. Wat gebeurde hier allemaal? Wilde ze dit wel?

Met frisse moed stapte ze even later weer de ruimte in. Ze claimde een goede plek aan een wand die vanaf de straatkant niet zichtbaar was. Zo liep haar deelname niet zo in de gaten. Toen ze aan Suzanne vroeg of die het licht even wilde bijstellen, werd er 100 Watt op haar gericht. “Ga je de werken verlichten met een bouwspot?”, vroeg Tina. Suzanne reageerde verontwaardigd. “We hadden niet zoveel geld meer voor de lichtontwerper, dus die was na een uur al door z’n budget heen.”

Dat was de druppel. Tina pakte haar werk op en liep naar de uitgang. Suzanne riep haar geschrokken na: “Doe je niet meer mee?” Nu was het Tina’s beurt om te zwijgen.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*