Het Fundraising Diner – slot

De wekker ging. Marijke kon haar ogen nauwelijks openen. De herpes had zich in een nacht over haar beide oogleden verspreid. Het was een fysieke reactie op maandenlange museumterreur. Ze wierp een blik onder de lakens. Ook de gordelroos zat er nog.

Het fundraisingdiner had nog geen 12 uur geleden plaatsgevonden en haar hersens lieten uit zelfbescherming maar stelselmatig kleine fragmenten door naar de hippocampus. Wat was er in godsnaam allemaal gebeurd?

Als eerste schoot die vreselijk genante vertoning met tassenontwerper Ibrahim Pasha te binnen. Zijn exclusieve limited edition-tas die hij speciaal voor het Museum voor Toeters en Bellen had ontworpen zou geveild worden, ergens tussen de eerste en tweede gang. Nadat de veilingmeester het ding had omschreven en de biedingen uitbleven, was Ibrahim het podium opgeklommen.

Hij had de tas gepakt en gezegd hoe bijzonder het ontwerp wel niet was, omdat hij het speciaal voor het Gemeentemuseum had gecreëerd. Toen waren er schoorvoetend alsnog een aantal handen de lucht ingegaan, maar veel meer dan 750 euro leverde het niet op, ver onder de verwachte 50.000 euro.

De veiling schoot sowieso niet op. Halverwege stond de teller op 2.200 euro, veel lager dan de target van vijf ton die Marijke had meegekregen. Ze had uit haar ooghoeken gezien hoe directrice Hester het ene na het andere glas wijn achterover sloeg. Hoe zouden haar tafelgenoten daar op reageren?

Ze had Hester naast een Amerikaanse verzamelaar gezet die temidden van haar ranch een Monet-vijver had laten aanleggen. Marijke dacht dat die vrouw toch op zijn minst wel het bedrag van een middenklassertje zou neerleggen voor een middeleeuwse dwarsklarinet. Het tegendeel bleek het geval.

Na het voorgerecht, een kaassoufflé die de cateraar aan Marijke had verkocht als een authentieke ‘frire de fromage françaisement’, was de Amerikaanse verzamelaar opgestaan. Ze had dramatisch haar servet over het bord frituur gegooid, een teug van haar wijn genomen en tegen Hester gezegd: ‘This whole show is a fucking disgrace’. Hester had terug geknikt, geglimlacht en nog een glas rode wijn ingeschonken. Gek genoeg hadden haar tafelgenoten geen zin in wijn.

Na het hoofdgerecht, dat inderdaad gewoon noedelsoep bleek te zijn, was conservator Jan-Dirk het podium opgeklommen om de resterende items voor de veiling aan te prijzen. Dat was althans de bedoeling. Jan-Dirk sprak daarentegen zijn zorg uit over het collectiebeleid van het museum en hoe deze hele veiling hem heel erg aan het hart ging. Dat hij hoopte dat niemand zou bieden zodat hij de museumstukken weer veilig in het depot kon opbergen.

Niet verwonderlijk ging er daarna niet één hand de lucht in. Op dat moment had Marijke de hand van Hester op haar schouder gevoeld. Of ze even met haar mee wilde naar buiten. Met dubbele tong had Hester gevraagd ‘waar de fluk’ Marijke mee bezig was, waarom het haar niet lukte om een paar oude roestige kuttoeters te veilen en dat ze de vijfde verlenging van haar jaarcontract wel kon vergeten.

Marijke had daarop een fles wijn uit de dikke handen van de cateraar gegrist, had ‘m in een beweging aan haar mond gezet en had daarna de hele bar ondergekotst. Vanaf dat moment was de avond een grote waas.

Ze draaide zich nog eens om. Op dat moment kwam er een berichtje binnen. Of ze interesse had in de fondsenwerving van een dansgezelschap.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*