Marijke 3


Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

Marijke keek bezorgd naar haar nieuwe collega Pieter-Nel, de PR-dame van Heel Holland Danst. De stress stond in haar wangen gestanst. Hoe moest ze de viereneenhalve ster in NRC voor de laatste voorstelling uitleggen aan de artistieke directie? Pieter-Nel stond trillend op en slofte richting de directiekamer.

Marijke vroeg zich af of ze wel blij moest zijn dat ze het Museum voor Toeters en Bellen had verruild voor dit internationale dansgezelschap. Ze draaide haar stoel om naar de collega links van haar en stelde zich voor. Innemijn was een timide typje met dun, vettig haar en bloeddoorlopen ogen. Marijke sloeg haar benen over elkaar in een poging een band te creëren met Innemijn.

“En wat doe jij hier?”, vroeg ze met begripvolle stem. Innemijn keek haar geschrokken aan. “Ik beheer de social kanalen en organiseer online acties.” Marijke knikte. Mentaal was ze al afgehaakt na het woord ‘social’. Waarom bleef dat toch zo’n hype? Er ging niks boven een mooie kleurenadvertentie in een landelijk dagblad, vond Marijke.

 
Bij het Museum voor Toeters en Bellen had ze heel succesvol elke overstap naar social media kunnen tegenhouden. “Het internet zit vol trollen en Russen. Levensgevaarlijk.” Elke keer als Twitter ter sprake kwam, maakte Marijke ostentatief tjilpgeluiden. Complete nonsense, vond ze.

Op de vraag hoe lang Innemijn hier al werkte, antwoordde het meisje: “Al veel te lang. De directie maakt je kapot hier.” Innemijn keek schichtig om zich heen. “Bradley en Esperanza kennen geen genade. Vooral Esperanza niet. Ze is Spaans he? Nou, dan weet je het wel. Daar valt geen zinnig woord mee te wisselen.”

Marijke wilde de zorgen van Innemijn wegwuiven, maar bleef met haar vleermuismouw achter een pennenbakje steken. Net toen ze iets ging zeggen, pakte manager Bert haar bij haar schouder beet. “Wij hebben zo teamoverleg. Kun jij de verkoopcijfers even uitdraaien?”

Nog voordat Marijke wist waarover Bert het had en waar ze die kon vinden was hij weg. Innemijn boog zich alweer snel over haar toetsenbord. Buiten blies de wind door de sponningen heen en Marijke voelde het koud optrekken. “Kan de verwarming ook aan?”, vroeg ze aan niemand in het bijzonder.

“Die hebben we niet aan deze kant van de ruimte”, zei Innemijn. “Een radiator zou alleen maar in het zicht staan, vond de architect.” Innemijn sloeg haar wollen shawl nog een keer om en keek Marijke aan. “Je bent ook veel te koud aangekleed. Hier, leen mijn plaid maar.” En zo wikkelde Marijke haar voormalige jazzballetbenen op maandagochtend in een rode deken van fleece.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*