Marijke 18

Totale gekte: de Seizoensbrochure moest naar de drukker. Vandaag nog. Nou ja, eigenlijk vorige week al, maar net zoals financiële afspraken bleken ook deadlines vrij rekkelijk in de culturele sector.

Marijke hing al de hele ochtend samen met haar collega’s voorover gebogen boven de proefdruk op zoek naar een spatie teveel, een tikfout en de verkeerde CMYK-kleur. Eigenlijk mochten er geen fouten meer inzitten, maar het ontwerpbureau waarmee Heel Holland Danst werkte, bleek de Nederlandse taal nauwelijks machtig en dus werden woorden soms op onverklaarbare plaatsen afgebroken, dan wel helemaal weggelaten.

Vooral Innemijn had het er moeilijk mee. Zuchtend en steunend vlooide ze door de pagina’s. Officieel hadden ze nog steeds geen akkoord van creatief leider Esperanza, maar als de brochure vandaag niet bij de drukker lag, zou deze zeker niet op ‘mat-dag’ klaar zijn: de dag waarop-ie op de deurmat moest belanden. De woordgrappen waren niet van de lucht geweest. Iedereen voelde zich afgemat en de hele marketingafdeling wilde wel matten met Esperanza.

Marijke zat al zolang voorover gebogen dat ze haar bekken niet meer voelde. Bij elke freelanceklus leverde ze voor haar gevoel een paar jaar in. Plassen had ze geen tijd voor, haar rommelende maag hield ze voor gezien.

Innemijn ademde luidruchtig door haar neusgaten uit. “Dan probeer je dus mensen naar je voorstelling te lokken en dan gebruik je zulke deprimerende fotografie. Bij November wil je al uit het raam springen.” Marijke knikte. De beelden waren weer bijzonder donker en grimmig. Zou de fotograaf ook wel eens een gezellige ovenschotel maken, vroeg ze zich af.

Op dat moment kwam Bert binnen. Zijn gezicht stond op onweer. Hij had zijn spijkerbroek nog hoger opgehesen dan normaal. Foute boel, dacht Marijke.

“Marijke, heb je even”. Het was geen vraag, maar een opdracht. Marijke schoot overeind en volgde Bert naar een vergaderzaal. Hij sloeg de deur achter haar dicht. “Ik heb zojuist gehoord dat ik niet de nieuwe Zakelijk Leider word. Kennelijk hebben ze de voorkeur gegeven aan een vrouw!” Bert spuugde de woorden uit. Marijke vroeg zich af of Bert niet latent homo was. En depressief. Ze strooide graag met pschychologische stoornissen, dacht dat in iedereen wel een suïcidale huurmoordenaar schuil ging.

“En weet je wat dat betekent?” baste Bert. “Dat je weggaat hier?”, opperde Marijke hoopvol. Bert keek haar verbaasd aan. “Nee, tuurlijk niet. Dat ik de taken die ik aan jou heb overgedragen de afgelopen tijd weer zelf ga doen.” Marijke voelde haar volle gewicht in haar schoenen zakken.