De eerste van de laatste tentoonstelingen van Hendrik Driessen op weg naar afscheid bij De Pont. Een wood circle van Richard Long vormde een van de eerste aankopen van het museum. Luc Tuymans – ook zo’n vroege aankoop – is de volgende laatste tentoonstelling en dan is de cirkel helemaal rond. Dat wordt nog een knappe vacature; wie kan in hemelsnaam mister De Pont opvolgen. De Pont en Driessen zijn volkomen vervlochten. Een heel eigen museum met heel eigen signatuur. Tussenpaus of opvolger, het lijkt lastig, listig en ondankbaar. Maar met een goed salaris tentoonstellingen maken in een van de mooiste musea van Nederland is ook geen straf. Wie tipt?
Ik vind het wel ingewikkeld iets van te vinden van dit overzicht Richard Long. Lacht hier iemand in zijn vuistje of is hier iemand goed en integer bezig? Het laatste. Richard Long is een oprecht kunstenaar, lekker wandelen in de natuur, doet zijn ding, is de canon. Maar wat een gebrek aan ontwikkeling in een oeuvre. Van de eerste tot de laatste vloerstapeling – de eersten werden wellicht wat slordig aangeleverd met de bakfiets, de laatsten met een belletje naar de stenenkoning in dure kisten arthandling – een kniesoor die vooruitgang of verandering bemerkt. Ook de typografie is stil blijven staan bij stap één. Nu ja ooit werden de stenen per fax bij de steengroeve besteld. Nu per IPhone X of Samsung wellicht.
Tijdloze typografie.
Foto’s van buiten.
Handig voor de brand marketeer. Een Richard Long is altijd Richard Long. Verrassingen zijn uitgesloten. Herkenbaar beeld wordt herhaald wordt herhaald. Handig ook voor musea – het ligt lekker in een zaal met schilderijen, slijt niet, kan niet kapot en ook de opslag is kinderlijk eenvoudig.
Hij heeft ze wel zelf gelegd dit keer. Niet absoluut noodzakelijk en de stenen gaan niet terug genummerd om exactemento terug te leggen als zodanig.
Nu is dit iets te kort door de bocht. Naast vloerstapelingen tekent Richard Long met modder. Tegelijk met deze expo te zien in Kröller Müller meen ik.
De laatste keer dat ik hem zag was bij de opening van een galerie tentoonstelling, Konrad Fischer elf jaar geleden. Wat toen opviel was de staffel groepies op de opening, die zich haasten boeken en parafernalia te laten signeren, in de hoop op waardevermeerdering. Genant en amusant om te zien.
Hier nu vooral veel bejaarden in de zaal bij de opening. Naar verwachting opnieuw een publiekskneiter. De zalen stromen vol. Dit willen mensen wel zien.
Wat zo leuk en uniek is aan De Pont: naast zo’n straf staaltje canon, groots uitpakken met internationalia, tegelijkertijd ook altijd aandacht voor meer regionale helden. Tegelijk met Richard Long werd ook Sigrid Calon geopend. Waarover later meer.
Richard Long is nog te zien tot 16 juni.
Leave a Reply