De Activiteitenbegeleiders

Het was nog stil in het Museum voor Schoonheden. De activiteitenbegeleiders kuierden van zaal naar zaal. Blij dat ze niet meer verantwoordelijkheden op hun bordje hadden liggen en ontevreden dat geen manager in al die jaren meer onverwacht talent in hen had ontdekt.

Ans was bijna 60 en stond zich graag voor op haar banden met de kunst. Vooral op verjaardagen legde Ans onvermoeibaar uit wat kunstenaars bezighield en waarom het eigenlijk zo’n zwaar beroep was. In het museum zag ze vooral de riante vergoedingen en honoraria die kunstenaars kregen, terwijl haar baan inmiddels op vrijwillige basis was.

Vandaag was ze ingedeeld met Lisa, een gesjeesde studente kunstgeschiedenis die nu alweer zeven jaar bij het Museum voor Schoonheden groepen begeleidde. Lisa’s bevlogenheid werd elk jaar wat sleetser, maar ze sprak zichzelf graag moed in door Ans te vertellen hoe ze als klein meisje al genoot van abstracte kunst. Ans legde de platitudes routineus naast zich neer, maar niet al te bruusk, want ze moesten nog vier uur met elkaar door.

Ans wees ondertussen naar de nieuwe expositie. “Mooi hè, wat Bram Boer daar doet met de compositie…” In Lisa kwam direct de ijverige leerling naar boven. “Ja, heel mooi, het doet me denken aan Kandinsky, net zo monumentaal…”. Ans onderbrak haar met een zuinig lachje: “Nou, volgens mij bedoelt de kunstenaar hier heel iets anders mee… Bram kennende zoekt hij hier de zeggingskracht van de kleur zwart.” Lisa keek beteuterd.

 
Ondertussen schuifelde een verveeld uitziende jongedame voor de vierde keer voorbij. “Wie is zij?”, vroeg Lisa. Ans legde uit dat dat een studente Media, Toerisme, Kunst en Antropologie was, die de komende weken bezoekers van het museum ging interviewen. “Waarover dan?”, vroeg Lisa enigszins vijandig, afgunstig van iedere studievorm.

“Deze studente schrijft haar scriptie over de verhouding tussen bezoekerstevredenheid en horeca-omzet.” Lisa keek niet-begrijpend. “Er schijnt een verband te zijn en dat gaat zij onderzoeken. En ze krijgt er ook nog een vergoeding voor”, mompelde Ans, terwijl ze gepijnigd naar het plafond keek.

Daar zeilde een meisje de hoek om. Ans en Lisa forceerden een glimlach en riepen in koor: “Daar is onze vaste klant weer!” Het meisje lachte van oor tot oor, een kleurboek in haar knuistjes geklemd. “Ga maar vast naar de kinderhoek, dan komen wij er zo aan.”

Lisa keek het meisje na. “Zou haar moeder het zelf ook niet een beetje gek vinden dat ze haar dochtertje hier elke woensdagmiddag om 13 uur afzet en om 17 uur weer ophaalt?” Ans schudde haar hoofd. “Nee hoor, ik denk dat haar moeder elke uitgespaarde euro aan kinderopvang met veel plezier uitgeeft bij de Bijenkorf hier verderop.