Altijd leuk als een museum fier en onafhankelijk kleinere namen programmeert. Plastic tasjes missen de alomtegenwoordige insteek van de platte publiekshonger van de Fundatiekunst en ontlopen evenzeer de platitudes van de vigerende seksistisch en racistisch gekooide staatskunst. Een halve eeuw Bob Lens op de moeilijkste verdieping van ‘Het leukste museum van Nederland’ en wat een prachtig vorm gegeven advertentie op trendbeheer. Dat tasje maakt nieuwsgierig.
stedelijkmuseumschiedam.nl/tentoonstelling/bob-lens-de-plastic-tas
Dit gezegd hebbende moet ik bekennen dat het gebodene enigszins tegenvalt. Ook al is de zolderverdieping niet makkelijk, de tentoonstelling komt wat schamel en schamper over. Het meest enthousiast lijkt nog de verzameling plastic tasjes bij de entree.
Eigenlijk moest ik de hele tentoonstelling aan Jeroen Jongeleen denken. Plastic Bag as a Jolly Roger – wel even wat hardcoorder, wat meer abstract en met een juiste dosis fluxus in het humeur.
En waar Bob Lens merken weglakt op plastieken tasjes verlang ik eigenlijk naar de anti-graffiti van Jongeleen. Dit wordt een beetje esthetisch. (Het wordt tijd voor een museale mid-career retro van Jeroen Jongeleen ergens. Wat een goed idee. Maarv dit terzijde.)
P.T. Art in het wild vastgelegd op beeld.
Mondriaan tas gefotografeerd naast platen van bekende artiesten Record Plant Studio’s NY.
Manifest op plastic tas.
Mailart in de vorm van een rondgezonden plastieken tas, verluchtigd teruggezonden door kunstenaars van naam.
Op de eindmuur worden plastic tasjes neergezet in een poëtisch totaalbeeld.
Misschien prima als weerslag van twee jaar werk maar ik vrees dat als dit exemplarisch is voor het oeuvre van Bob Lens, 55 jaar in de ban van de plastic tas, dat je je kunt afvragen waarom hiervoor gekozen is. Marginaal zonder daarin extreem te zijn. Povere herhaling van in inzet en uitwerking ideetjes die niet uit zichzelf tot ontbranding lijken te komen.
Niet op foto zijn de (klein gepresenteerde) video’s – plastic tassen als sculptuur, misschien wel het meest aansprekend onderdeel van de werken. Weerbarstige vluchtigheid in het moment gevat.
Overigens – de moeilijke bovenverdieping roept om ander soort artistiek vermaak. Neurotopia van Erik Sep is een potentiële zolderkneiter. Of zet Het Ding van Han Hoogerbrugge hier, Limbo Lottery, de zoötroop. Mooie aanvulling bij Zoro Feigl’s grootse solo begin volgend jaar. Of laat Maarten Bel een modelspoorbaan bouwen.
Upcoming bij Stedelijk Museum Schiedam is vooraleerst Anne Wenzel timmert Deirdre Carosso op het gelaat en omgekeerd: de grote bokswedstrijd aanstaande zaterdag 14 september. Inzet is vrij spel in het museum (winst Anne) danwel atelier (winst Deirdre)
Begin volgende jaar solo Zoro Feigl dus dat zit wel snor en later dit jaar(?) collages uit de collectie Verbeke – verheug ik me ook op.
Bob Lens laatste weekend met deze zondag rondleiding.
stedelijkmuseumschiedam.nl/tentoonstelling/bob-lens-de-plastic-tas
Ik stemmvoor