Exodus @ Buitenplaats Doornburgh

Exodus – een tentoonstelling van het Bijbels Museum op/met Buitenplaats Doornburgh opent met Marieke Ploeg, Asjera’s terugkeer.

(Uitgebreide website van de tentoonstelling op exodus.nu.)

3000 stuks versgebakken vrouwelijke godsbeeldjes waarvan ook wij er één mee mochten nemen. Wordt vervolgd. Die heeft een plek bij ons thuis.

Maar eerst even naar de entree; zeker zo interessant als de tentoonstelling en opzienbarend an sich is de setting van Buitenplaats Doornburgh. Buitenplaats Doornburgh, dan denk je aan oude muk, een door verrijkte VOC-burgerij gebouwd plebsvrij buitenhuis vol grandeur en detail. Bij een klooster denk ik aan dikke muren van toen.

In een prachtig park omringd door monumentale bomen staat het bewoonde(?) buitenhuis.

Een bakstenen jaren zeventig blokhut komt verrassend om de hoek. Oogt op het eerste gezicht eerder als een opvangplek voor Oekraïense vluchtelingen dan als een klooster. De Bossche School, Dom van der Laan in dit geval samen met architect Jan de Jong ontwierp een klooster voor de zusterkes van de Kanunnikessen van het Heilig Graf. Heilig spiritueel leven tot de laatste vier zusters in 2017 het klooster verlieten. Nu hebben Oekraïnse vluchtelingen er domicili.

Eens binnen van gepaste en functionele pracht. Dat is wel eens anders met ooit foeilelijke nieuwbouw, later ferm hergewaardeerd. Haastig wordt veel monument gedoopt voor het gesloopt dreigt te worden. Dit hier is allemaal erfgoed.

Maar hier, de omgang, de gangen, de refter en de kapel zijn onvermoed eigenzinnig en schoon. Afgekaald in baksteen, beton en grindtegels biedt het een prachtig theater voor de tentoonstelling Exodus.

Zie mij zitten, vergenoegd, en dat was nog ruim voor de fantastische maaltijd bij De Zusters, inpandig restaurant voor (uitgebreide) lunch.

De tentoonstelling Exodus dus. Gecurateerd uit 750 inzendingen naar aanleiding van een Open Call. Een selectie staat online, binnen wordt een breed amalgaam aan kunstenaars en werken getoond. Veel cellen met werk op zich, lange gangen en één zaal.

Zuivere thematiek kan lastig zijn en als opgelegd worden ervaren. Nu is veel hedendaagse kunst een illustratie bij een curatorieel praatje, aflaat als kennisgeving van belang voor de subsidiegever. Geconfronteerd met een al te kloppend geheel is het zoevend naar de uitgang. Daar heb je hier geen last van. Hoeveel (voor)kennis moet je hebben, hoeveel moet je lezen. Ook zonder tekstbordjes ook maar één blik waardig te gunnen kom je een eind. Zeker ook met dank aan de bijzondere lokatie.

Triptiek Thom van Rijckevorsel

Tekeningen Eva Spierenburg, acrylverf en potlood op pagina’s uit vogelboek.

[naam vergeten] maar helemaal passend in zo’n cel.

Stenen Tafels van Anook Cléonne

Zout van Annemarie van Splunter

Indigo blockprint Spheres of Fire van Antonio Jose Guzman.

Hier ben ik nogal dol op maar ik ken haar werk al lang. Wegschilderwerk van Celine van den Boorn. Dat dit een vluchtelingenkamp is, dat is nauwelijks voorstelbaar. Vrolijke balletjes in natuur. Het zijn niet opgeschilderde balletjes – dat is de foto – het is terug geschilderde omgeving. Inhoudelijk helemaal passend in het thema Exodus. Haar werk is nooit monumentaal, altijd op bescheiden formaat. Ik kan me het niet anders indenken dan als het is.

(Bekijk opnieuw haar reisfolder skieën in Oostenrijk, origineel kostbaar kleinood.) (Handmatig en ambachtelijk context aware fill; wat des Photoshop’s AI heden ten dage heel vrij en moeiteloos invult met de hand gepenseeld. Zij heeft dit nog allemaal zelf moeten verzinnen.)

Ik kwam met Marcha van den Hurk, Exodus, artist talk met Jan Bijl, een van de bezoekers van de Pauluskerk en mede dialoogtekenaar.

Deze dialoogtekening is opnieuw heel gedetailleerd. Staat vol bijbelteksten en is misschien wel meer dan anders inhoudelijk en thematisch één werk. Ik moet bekennen dat ik minder bijbelvast ben en nauwelijks thuis ben in waar dit vandaag komt. Dan de bezoekers van het Bijbels Museum. Instemmend geknik waar het de kleuren van het tabernakel betrof. Mozes was ook geen lieverdje, zo leerde ik. Er werd nogal wat bloed vergoten bij de uittocht.

Exodus hoort haast in de collectie van het Bijbels Museum, – als ze die hadden – is helemaal op het lijf geschreven.

Spuitbussen Airco Caravan

Een van de videoinstallaties. Dubbele muur waterwerk van [naam vergeten]

Wandkleed Joyce Overheul naast werk van Sam Drukker.

Veel van de gepresenteerde werken staan op zich en hebben hun eigen kamertje. Waar combinaties worden getoond gaat het gelijk al schuren. De tentoonstelling Exodus zou heel anders zijn op het moment dat de werken nevengeschikt in een aantal grote ruimtes naast elkaar zouden hangen.

Laat me raden – iets met consumeren? Heerlijk om ook andere eenden in de bijt te treffen. Civilisation van Gurt Swanenberg.

Wordt elke keer dat ik het zie iconischer: de portretten van Domenique Himmelsbach de vries, sociaal artistiek maatwerk. Kan in elke museale collectie. Geeft niet dat het dan meerdere malen in collectie Nederland zit. Dat zou eigenlijk wel aardig zijn. Een extended paper monument for the paperless. Poster hier gratis mede te nemen voor thuis op toilet of bij haard.

In de grote zaal ondermeer deuren van gesloopte keukens, beschilderd met beelden van illegale planten. Mario Sergio Alvares.

Dit begrijp ik niet zo goed. Szu-Han Lin is wel heel letterlijk Do Ho Suh. Die krast al jaren de plekken over waar hij verblijft. Later is hij die plekken gaan uithangen. Werkelijk in alle handelingen een kopie. Stereo in Duplex, ongewild en ongeweten precies hetzelfde doen als een andere kunstenaar? Do Ho Suh is niet echt onbekend. Ik zag het werk nog bij Voorlinden. Nu ja zolang het geen overgekraste auto is…