In de schaduw van Platforms Project struinen we door Athene op zoek naar interessante plekken voor hedendaagse kunst. Het kunstlandschap is alweer aardig veranderd ten opzichte van enkele jaren geleden. Veel plekken bestaan niet meer of hebben geen programma. Veel plekken werden gerund door buitenlandse kunstenaars en curatoren, en sommigen zijn weer teruggekeerd of actief in het land van herkomst. Maar gelukkig zijn er ook nog enkele nieuwe plekken te vinden.
Door Frits Dijcks
Een van de grotere non-profit kunstorganisaties in Athene is NEON. Zij organiseert kunstprojecten en tentoonstellingen op verschillende plekken in de stad. Daarbij beschikt zij ook over budget om opdrachten te verstrekken. De ambitie is om binnen enkele jaren een geheel nieuw museum voor hedendaagse kunst te openen in de Public Tobacco Factory waar dit jaar Platforms Project plaats vindt. Wij bezoeken de Drama School of the National Theatre of Greece waar NEON directeur Elina Kountouri de uitvoerige groepstentoonstelling ‘Space of Togetherness’ heeft samengesteld.
We zijn te vroeg en wachten op de binnenplaats tot het 12 uur is. Het ruikt er naar cacao van de ernaast gelegen chocoladefabriek. De binnenplaats is ook een verzamelplek van drama-studenten die zich voorbereiden op een workshop of er net uitkomen. Ze hebben elkaar moeten slaan en beschreeuwen en omhelzen elkaar na de les om het weer goed te maken.
Ketting van Kalliopi Lemos.
De tentoonstelling ‘Space of Togetherness’ concentreert zich ook op het groepsgevoel maar dan vanuit migratie, politiek en racisme en de rechten van individuen en gemeenschappen. In de tentoonstelling worden duidelijke links gemaakt naar de podiumkunsten. We zien afgebeelde Roma muzikanten, de ervaringen van een theatergroep in Frankrijk bestaande uit Tunesisiche immigranten, een verhaal over een New Yorkse republikeinse club waar de nationalistische Proud Boys samenkwamen.
Textielcollages van Malgorzata Mirga-Tas.
Een zoutpilaar van patricia kaersenhout, rechtsachter Malgorzata Mirga-Tas, links Sophie Kovel.
Onderzoek van Bouchra Khalili naar theatergroepen van Arabisch immigranten in Frankrijk.
Poëtische geluidinstallatie van Grada Kilomba met teksten op verbrande houtblokken.
Handgewoven in roestvrij staal door Maria Loizidou.
Døcumatism is een project over de Afrikaans diaspora in Griekenland. In de tentoonstelling is een bibliotheek met allerlei documentatiemateriaal ingericht. Daarnaast worden video’s getoond met interessante verhalen van AfroGreeks, die al sinds de 16e eeuw in Griekenland leven, maar zich nog steeds zo onopvallend mogelijk gedragen om racistische reacties te ontlopen.
In deze 3-kanaals projecties worden mooie interviews gedeeld met jonge mensen die zich kernachtig en met veel gevoel voor humor uitdrukken: Black this, Black that… I also don’t want to be called “colored”, because I am not a fucking TV!
De rapper-danser die vrijheid zoekt, maar noodgedwongen als pizzakoerier werkt: The system is not for artists. It is for other people who do not want to be artists.
Tweeluiken van kunstenaarsduo VASKOS.
Zaaloverzicht met sculptuur van Tarik Kiswanson en botanisch wandtapijt van patricia kaersenhout.
Tapijt met een eerlijker wereldkaartprojectie door Mona Hatoum.
Togetherness in optima forma bij Igshaan Adams: bodyprints.
Zachtheid van Georgia Sagri.
SPACE OF TOGETHERNESS @ National Theatre of Greece Drama School | School of Athens – Irene Papas
Participating artists & collectives | Igshaan Adams, Taysir Batniji, Enri Canaj, Marianna Christofides, Døcumatism, Mona Hatoum, patricia kaersenhout, Menelaos Karamaghiolis, Bouchra Khalili, Grada Kilomba, Tarik Kiswanson, Sophie Kovel, Kalliopi Lemos, Maria Loizidou, Malgorzata Mirga-Tas, Stella Nastou, Kostas Roussakis, Georgia Sagri, Antrea Tzourovits, VASKOS.
En dan trekken we verder naar de haven van Piraeus waar twee expositieruimtes gevestigd zijn in oude opslagmagazijnen. Eerst gaan we binnen bij Galerie Sylvia Kouvali. Hier zijn we 5 jaar geleden ook al eens geweest, maar toen heette het nog RODEO Gallery. Bij navraag blijkt er niets te zijn veranderd, behalve de naam. Er is net als toen ook nog een filiaal in London.
In de voorruimte werk van Anna Boghiguian die zich interesseert voor leven en werk van dichter Constantine P. Cavafy, die we niet kennen.
Maar in de achterruimte blijkt de galerie aan de beide buurpanden erbij te hebben genomen waardoor nu drie tentoonstellingen tegelijk worden getoond. Via een tussenruimte met een geweldige trapkast koen we in een wat saaie doorsnee winkelruimte met smaakvol werk van Emre Hüner: sculpturale assemblages die zich als kleine verhaaltjes voordoen of als altaartjes waar ons diepe geloof in oneindige consumptie wordt beleefd.
In de andere naburige ruimte meer conceptueel werk van Banu Cennetoğlu. Er liggen onder andere ‘bakstenen’ van papierpulp die afkomstig zijn van een boek dat de fotografe eerder heeft gemaakt naar aanleiding van haar bezoek aan het asielzoekerscentrum in Ter Apel in 2003! Ben benieuwd of ze weet dat asielzoekers in Ter Apel tegenwoordig moeten slapen in een noodtent.
De heliumballonnensculptuur even verderop bestaat uit alle letters van Artikel 20 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, waarin het recht op vrijheid van vreedzame vergadering en vereniging wordt gedefinieerd. De sculptuur zal gedurende de tentoonstelling langzaam leeglopen en in elkaar zakken.
Even verderop in de straat zit The Intermission dat zich als projectruimte presenteert maar toch vooral de indruk wekt een galerie te zijn. Het getoonde werk is nogal simpel en keurig op anderhalve meter van elkaar gehangen.
De volgende dag nemen we de bus naar een nieuwe ruimte waar we nog niet eerder zijn geweest. Bij de bushalte treffen we een werkje voor de publieke ruimte aan. Weliswaar met een spelfout in een metalen plaat geperst, maar desalniettemin een suggestie voor een Unnoticed Art performance.
Callirrhoë bestaat pas een jaar en is enkele maanden geleden naar deze nieuwe locatie in het centrum verhuisd. De eigenaar van de galerie is helaas niet aanwezig. Er zijn twee kleine tentoonstellingen, waarvan de eerste over ‘ecofeminisme’ zegt te gaan. Wat er precies feministisch aan is begrijpen we niet, maar we merken wel vaker dat het begrip in de kunst flink aan betekenis heeft verloren. De werken gemaakt door verschillende kunstenaars sluiten naadloos op elkaar aan.
De video over water van Regina José Galindo maakt de meeste indruk, maar nog mooier is de stroomaansluiting van het beeldscherm die al improviserend aansluit op de getoonde video.
We proberen ook nog een bezoek te brengen aan Alkinois Project Space. Het lukte niet om een afspraak te maken buiten de reguliere openingstijden om, maar we proberen het toch gewoon.
De deur is inderdaad op slot, maar we kunnen wel naar binnen gluren om een indruk te krijgen van de ruimte en de tentoonstelling ‘A House is not a Home’ van de 90-jarige Belgische kunstenaar Marianne Berenhaut die nog steeds behoorlijk eigentijds werk maakt.
NEON → Drama School of the National Theatre of Greece | School of Athens – Irene Papas
52, Pireos Str., 18547 Athens – neon.org.gr
SYLVIA KOUVALI | 41, Polidefkous Str., 18547 Piraeus – sylviakouvali.com
The Intermission | 37A, Podilefkous Str., 18545 Piraeus – www.theintermission.art
Callirrhoë | 9, Sina Str., 11741 Athens – www.callirrhoe.info
Alkinois Project Space | 6, Alkinois Str., 11852 Athens – www.instagram.com/alkinois
Leave a Reply