De tentoonstelling Seks Shooter van Hester Scheurwater is natuurlijk een sensatie. Daarom gingen we bij Brutus naar de Grand Opening.
“Sex Shooter is het nieuwste werk van Hester Scheurwater, waarin gendervrijheid, identiteit, verlangen en representatie worden onderzocht. De tentoonstelling herkadert de “male gaze” en stelt individuen in staat om hun seksualiteit en identiteit op hun eigen voorwaarden uit te drukken. Door middel van openbare interventies en rauwe, performatieve portretten daagt Scheurwater maatschappelijke normen en censuur uit en pleit ze voor de zichtbaarheid van vrouwen.”
Expliciet naakt, mannelijk en vrouwelijk, zo rommelig en open gefotografeerd dat het eerder interesse oproept dan opwinding. Dat is wat het werk doet met mijn male gaze. De foto’s roepen gedachten op aan de levens en drijfveren van de modellen. Zo kun je je lijf dus ook beleven. De doe-het-zelf uitstraling van de fotografie en de sfeer van de omgeving werken daaraan mee. Alsof tijdens een middag vol verveling de gedachte opkwam om dit eens uit te proberen. En de resultaten daarvan hangen als prints van één bij twee meter aan de muur.
Tijdens de opening stond midden in de ruimte een laag rond tafeltje. Het leek of men na de inrichting vergeten was om het op te ruimen. Maar na de introductie van de kunstenaar bleek het het platform te zijn waarop de performance “Slouch by Hester Scheurwater starring Noemi Calzavara” plaats vond.
Calzavara was gekleed in een zwart truitje, met een verder naakt onderlijf. Ze zat/lag met haar benen wijd op het tafeltje en draait langzaam rond voor de meer dan honderd mensen publiek, waardoor ze omringd werd. Niet haar kruis trok (in ieder geval bij mij) de meeste aandacht, maar haar blik. Ze keek ons, de toeschouwers aan en deed dat niet met bravoure, niet geamuseerd, niet brutaal, angstig of schaamtevol, niet afwachtend, confronterend of zoekend, niet verleidend of uitdagend maar, nou, gewoon. Ze keek.
Zelf zei ze daar eerder over: “I could be in the middle of the crowd and hang around like this and it is no problem. Since for me it is clean, it is pure, it is my authentic expression. I can do anything I want and it doesn’t bother me if people think other things about what I am doing cause in the end I am free in my body and I am comfortable anywhere I am. And this what matters to me… the experience that I have.”
Het werk van Scheurwater gaf veel om over te praten en denken. Toch was dat niet wat me het meeste bij bleef. Dat was een nieuw werk van Atelier van Lieshout, waar Joep die middag aan had gewerkt en wat hij meteen maar in de ruimte bij de Pyrolyzer geplaatst had. Nog niet af, maar wel al intrigerend. Het lijkt in niets op de mensfiguren die we kennen van Atelier van Lieshout. Het is een hybride van burger en mobiele eenheid, een te goed uitgerustte kraker of buurtwacht.
Het gereedschap waarmee de zittende figuur is uitgerust bestaat uit een integraalhelm, een wapenstok, een schild met een venster erin en een vlammenwerper. Waarop zit hij, een motor, de achterkant van een pick-up truck? In ieder geval past het werk bij deze grensoverschrijdende tijden. AvL-ville in burgeroorlog.
NOG TE ZIEN TOT 16 FEBRUARI
Brutus
Keileweg 10-18
3029 BS Rotterdam
Open: donderdag t/m zondag 12.00 – 18.00 uur
Leave a Reply