“They supported their arguments by declaring that intellectual property is the oil of th 21st century.”
Beetje krakkemikkig in de montage maar daarom niet minder interressant, ‘Product placements’ van Johannes Kreidler. Zeker ook als je bedenkt dat er op internationaal niveau aan een wet wordt gewerkt die het stelen van beeldmateriaal legaliseert. Een wet die het mogelijk maakt dat iemand anders jouw werk als het zijne registreert en je vervolgens een rekening voor het gebruik van stuurt.
Why is this allowed to happen? APATHY and MONEY. Artists have apathy and corporations have money.
Wat mij betreft kan die internationale wet er niet snel genoeg komen. Ik was er al voor, maar als je de absurde verontwaardiging van veel “kunstenaars” over de orphaned works-wet ziet (typisch trouwens dat het beestje niet bij zijn naam noemt), kun je alleen maar hopen dat de wet er zo snel mogelijk doorheen wordt gejaagd, om te pesten.
Er is namelijk al een internationale wet die het auteurs mogelijk maakt beeldmateriaal te stelen, en die heet “auteurswet”. Dank zij die wet mag je in de VS bijvoorbeeld je trouwfoto’s niet laten afdrukken, of foto’s van je kinderen, of willekeurig welke foto waarvan je niet een negatief kunt overleggen. En als fotografen zo slordig met hun verplichting willen omspringen om werken toegankelijk te houden, als ze dus niet horen willen, dan moeten ze maar voelen.
Ik zie trouwens dat je in je vorige posting een foto van Pieter Postma hebt gebruikt. Heb je hem daarvoor betaald? Of anderszins toestemming gevraagd? Of reikt je verontwaardiging zich alleen uit tot anderen die aan “jouw” spullen komen?
Hmm. Voornaamste doelen lijken me meer het aan het werk houden van zo’n resigtratiebureau, plus de bijkomende controle.
Dat proces heeft zo zijn eigen logica, ook nu al. De huidige auteurswetten volgen wereldwijd nog steeds trouw de Mickey Mouse wet: zodra Mickey Mouse in het publieke domein dreigt te komen, worden de termijnen verlengd. Kunstenaars en andere kleine auteursrechthebbenden lopen hier op mee maar de gedachte dat die wet voor de bescherming van hun werk bestaat, wordt bij deze wel aardig teniet gedaan. Alsof de schijn niet meer hoeft te worden opgehouden.
Vgl. met The War on Terrorism: there’s good money to be made by prolonging the “problem”.
@ Branko: Dat is wat het gelinkte artikel ook stelt, dat de huidige auteurswet voldoet en er geen noodzaak is een onwerkbare bureaucratische laag toe tevoegen. Hoe de huidige auteurswet diefstal faciliteert is me niet duidelijk. Trouw- en kinderfoto’s worden nog maar heel weinig van negatief gedrukt dus dat lijkt me niet zo’n goed voorbeeld. De voorgestelde ‘Orphan Works’ wet is in die zin niet alleen voor kunstenaars een probleem, iedereen die zijn of haar trouwfoto’s ergens online zet (zonder ze bij elk van de verschillende registratiebureaus aan te melden en daarvoor te betalen) kan zijn of haar rechten verliezen aan een persoon of bedrijf dat de foto’s buiten jouw medeweten om registreert en zichzelf daarmee het eigendom toe-eigent. Elke dag worden er miljoenen foto’s op het internet gezet, als je dan in de YouTube video hierboven ziet dat de Gema niet in staat is 70.000 sample formulieren te verwerken dan zie je al dat de ‘Orphan Works’ wet totaal onwerkbaar gaat worden.
Het Atelier Malkovich postje is een beeldverslag door gelegenheidscorrespondent Pieter W.
Het gaat om oude trouw- en kinderfoto’s, herdrukt voor bijvoorbeeld het 25-jarig huwelijksfeest, waarvan printstudio’s in de VS steevast weigeren een kopietje te maken omdat de eigenaren niet de auteursrechthouder zijn. De auteursrechthouder opsporen heeft daarbij zelden zin: die is failliet, of dood, of met pensioen.
Dat je je een auteursrecht kunt toe-eigenen via de Orphan Works-wet is volslagen onzin. Je zit hier gewoon Mark Simon na te bouwen, die dat artikel overigens schreef zonder ook maar een letter van het wetsvoorstel te hebben gezien (dat was toen nog niet ingediend).
Het is heel simpel. De Orphan Works-wet is er voor werken waarvan de houder niet meer te traceren is. Het auteursrecht is er niet om auteurs een gratis uitkering te geven, maar om ervoor te zorgen dat werken gepubliceerd worden. Als ik een werk niet kan publiceren, omdat ik de houder niet ben en deze ook niet kan lokaliseren om een overeenkomst mee te sluiten, dan is de wet stuk. Elk gepubliceerd werk is eigendom van het publiek (dat is immers wat “publiceren” betekent, publiek maken) en als auteurs door laksheid of door dood te gaan of wat dan ook de actieve exploitatie van die werken verhinderen, dan is dat inderdaad diefstal.
Het doen alsof jij de auteursrechthouder bent terwijl je dat niet bent, is nu ook al mogelijk, en daar verandert de invoering van de Orphan Works-wet helemaal niets aan. Het exploiteren van “arme kunstenaars” door “boosaardige multinationals” is iets wat sinds de invoering van het auteursrecht al gebeurt, en vanwege de manier waarop de markt voor werken in elkaar zit zal dat simpelweg nooit veranderen. Maar het argument van de “poor starving artist” wordt er elke keer met de haren bijgesleept, zowel om goede wetten tegen te houden als om slechte wetten (nu: recording rights-verlenging) erdoor te drukken. En wie denk je dat dat argument telkens aanhaalt? Zouden dat wellicht diezelfde grote uitgevers zijn?
En dan hebben de makers nog het lef zich af te vragen waarom bijvoorbeeld downloaders geen enkel respect voor ze hebben.
Via deze link:
http://www.copyright.gov/docs/regstat031308.html
een uitleg van auteursrecht en orphaned works.
Er zitten een paar interessante kanten aan deze zaak.
Als ik bijvoorbeeld een blog wil maken, is het eigenlijk strikt genomen onmogelijk om beeldmateriaal, muziek of filmpjes te gebruiken.
Als ik toestemming moet vragen aan auteurs,
is de actualiteit van een artikel, dat ik zou willen plaatsen, al weg. Het kan weken duren voordat je toestemming krijgt. Ook als zo’n artikel zou bijdragen aan de naamsbekendheid van zo’n auteur.
Hoe ziet een blog eruit zonder beeldmateriaal? Niet erg aantrekkelijk…
Aan de andere kant gaat het allang niet meer om de belangen van auteurs. Het gaat uitsluitend nog om de belangen van de grote multimedia bedrijven.
En om de belangen van ondoorzichtige bedrijven die zeggen op te komen voor de rechten van auteurs (bijvoorbeeld Buma/ Stemra, Brein etc). Deze ontvangen nu al geld voor “orphaned works”.
(We worden dubbel aangeslagen, kopieerheffing op DVD’s, ook als ik ze uitsluitend gebruik voor mijn eigen vakantiekiekjes…)
Verder wordt de controle over cultureel en creatief erfgoed als middel ingezet t.b.v. censuur.
Many plunderphonic artists claim their use of other artists’ materials falls under the fair use doctrine.