Bas de Wit @ het Bonnefanten Museum, Maastricht

Bas de Wit heeft geen solo in het Bonnefanten Museum in Maastricht..

www.bonnefanten.nl

.. maar wordt samen met collega Sidi el Karchi gebracht in een duo presentatie.

De reden daarvoor lijkt geen andere te zijn dan dat ze beiden in Limburg wonen en werken. Het werk heeft te weinig verwantschap en te weinig tegenstelling om zinnig naast of tegenover elkaar geplaatst te worden dus negeren we de duopresentatie en doen we net alsof het toch gewoon een solo is.

Dat kan makkelijk..

..want de Wit heeft een flinke hoeveelheid werken tentoongespreid in het Bonnefanten.

Het werk ‘The more you cry, the less you pee’ herkennen de oplettende lezertje wel, want het was afgelopen oktober te zien tijden Notes on Narratives in Nest in Den Haag.

Het toont een man die vogels probeert te verleiden op zijn penis plaats te nemen. Gelukkig is er eentje geland vlak voordat de man volledig opgepeuzeld wordt door de hongerige kraaien.

De man boft, hij heeft nog een arm om een triomfantelijk gebaar mee te kunnen maken…

Als de kunstenaar bovenstaand verhaal niet zelf had verteld had ik het nooit kunnen bedenken, maar dat er een hoop verhaal in het werk van Bas de Wit zit is wel duidelijk. Wat het verhaal exact vertelt, is minder belangrijk.

Bas de Wit kleit vrijelijk met associaties, clichés en gevonden beelden en weet in het in de uitvoering zo veelzijdig en non pretentieus te houden dat het geen moment verveelt of gaat irriteren.

In de eerste zaal van de tentoonstelling staan twee beelden die verdacht veel op elkaar lijken,

Drie negroïde mannen dragen een enorme gettoblaster, terwijl ze met de ogen dicht voort lijken te stappen op onhoorbare muziek, verbeeld door swingende tred en knippende vingers. Eén versie van deze beeldengroep is volledig wit en rust op een flinke gemarmerde sokkel, de andere versie is zwart en bevindt zich slechts op de gebroken aarde laag die onderdeel is van het totaal van het beeld.

De zwarte versie, genaamd ‘Toontje Lager’ was de eerste. Het Bonnefanten kocht het beeld en de trots van een eerste grote museale aankoop in combinatie met het rumoer die de aankoop opleverde deed Bas de Wit besluiten om een monument op te richten ter ere van het eerste beeld.

De tweede witte versie werd vervolgens aangekocht door de vrienden van het Bonnefanten, die het aan het museum schonken. Dat zijn nog eens echte vrienden, want niet alleen de anekdote maakt het de moeite waard om ze allebei naast elkaar op zaal te hebben. Overigens zijn ze niet identiek. Bas de Wit heeft heel plagerig één personage op de witte versie twee linker voeten gegeven..

De anecdote geeft goed aan hoe naturel Bas de Wit omgaat met zijn kunstenaarsschap. De Wit lijkt een echte interesse in de kunsthandel en de professionele kunstwereld te missen en juist die non-pretentieuze houding maakt hem bijzonder aantrekkelijk voor galerist, collectioneur en museumdirecteur.

‘Toontje lager’ en ‘Monument voor Toontje lager’ zijn ook goede voorbeelden van zijn manier van werken. De Wit plakt betekenis en cliché bovenop elkaar en weet zo werken te creëren waar menig kunstheoreticus makkelijk een lading ingewikkelde beschouwing aan zou kunnen wijden. Ondanks dat het beeld een scene toont die doet denken aan een etnografische of raciale insteek blijkt het uiteindelijk slechts een opsomming te zijn van wat Bas de Wit in het dagelijks leven voorbij ziet komen en wat hij op poëtische, absurde en humoristische wijze aan elkaar verbindt.

Elke behoefte tot hemelbestormende theorie lijkt uiteindelijk afwezig. De Wit zag materiaal langs komen van Afrikaanse doodskisten die gemodelleerd waren naar de hobby, liefde of arbeid van de overledene en combineerde dat met het cliché van zwarte mannen met gettoblasters, jazzmuzikanten die nooit ophouden met muziekmaken en zwarte voeten op gebroken aarde.

De hoofden zijn kopieën van Afrikaanse dodenmaskers die een kennis beheerde voor een etnografisch instituut. Zo onstaat, redelijk bij toeval, een prachtige poëtisch beeld van dode mannen die levenslustig muziekgenietend iets (zichzelf?) ten grave dragen.

De handen zijn afgegoten duplicaten van die van de kunstenaar zelf, maar zoek er geen verwijzing naar de scheppende krachten van de kunstenaar in.
Bas de wit valt gewoon niet graag anderen lastig voor het maken van afgietsels en gebruikt daarom zo veel mogelijk het eigen lijf…

De opening wordt druk bezocht, wat wellicht komt door de lokale bekendheid van de kunstenaars in combinatie met de gratis toegang van het museum tijdens het museumweekeinde. Ook de galeristen van Bas zijn uit Keulen over gekomen om hun professionele steun te betuigen.

Als Bas de Wit zo door blijft groeien in werk en aandacht dan kunnen ze binnenkort uit gaan breiden. En als de musea buiten Limburg een beetje opletten, dan gaan ze daar aan meewerken.

5 Comments

  1. Formeel hoor Eelco, solo, duo, het is gewoon erg veel werk van Bas dat niet echt met Sidi el Karchi te maken heeft en nog in een museum ook, en niet het minste! Ik vind Bas beter dan die andere purrschuimhakker dus voor mij verdient ie het! Ik had niet door dat het nu pas geopend werd. Was wel lekker in Maasstrèèch denk ik dit weekeinde?

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*