Meer Licht (Hans den Hartog Jager) @ de Fundatie, Zwolle

Normaliter wordt op Trendbeheer de curator niet in de titel vermeld, maar waarschijnlijk klikt u in dit specifieke geval eerder op ‘Meer/Lees verder’ als er de naam er wel bij vermeld staat.

museumdefundatie.nl/94-Meer_licht.html

Hans den Hartog Jager is namelijk best bekend en heeft aanzienlijk meer cultureel sexappeal dan de Fundatie in Zwolle (een stad ver weg van Amsterdam).

De hoger opgeleide mens kent hem als criticus van de NRC..

..en het televisiekijkend plebs kent hem als sympathieke kale presentator bij het AVRO programma KunstUur.

De NRC weet donders goed dat ook de hoger opgeleide mens liever Goede Tijden Slechte Tijden kijkt dan de MetropolisM leest en kiest daarom graag voor Hans den Hartog Jager om het publiek wegwijs te maken in de wereld van de beeldende kunsten.

Olafur Eliasson

Zowel in de krant als op TV weet hij op gemakkelijke manier moeilijk werk toegankelijk te maken. De Franse filosofen en cultuurtheoretici mogen in de kast blijven; Hans den Hartog Jager vertelt het allemaal vanuit de benadering van een licht poëtische verhalenverteller. De intrigerende uitgangspunten blijken, als HdHJ eenmaal over het werk begint te vertellen, zo maar aan de oppervlakte te liggen.

Ook het zuur van de ouderwetse criticus en dat van de lucht van de te weinig gewassen wollen trui die deze draagt (want uiterlijkheden horen niet bij de pure waarheid) is HdHJ vreemd. HdHJ praat met genegenheid over kunst en verpakt het in plezant Robijngeurend taalgebruik, zacht op de tong en zonder penetrante odeur.

Derk Thijs

Ook bij de Fundatie in Zwolle zag men daar de mogelijkheden van en dus werd HdHJ uitgenodigd om zelf eens een tentoonstelling te maken. HdHJ greep de kans en stak de voor de criticus zo gevaarlijke grens over naar de praktijk van de tentoonstellingsmaker.

Spencer Finch

Gevaarlijk, want de criticus is de alwetende beste stuurman aan wal. Als deze niet blijkt te kunnen varen op een echte boot, dan zijn de kritische woorden na de boottocht natuurlijk nooit meer geloofwaardig.

HdHJ neemt ook het risico om gefileerd en vergruisd te worden door zijn argwanende collegae in zure truien.

Bent u er klaar voor?

Spencer Finch

Meer Licht is een groepstentoonstelling over het sublieme.

Een groepstentoonsteling is als een verzamelalbum van verschillende popartiesten. Er is een goed openingsnummer nodig, liefst van een bekende band. Verderop moet er iets te ontdekken zijn; die band waarvan je nog nooit gehoord hebt, maar die na tien keer draaien steeds meer opvalt en waarvan je uiteindelijk het hele oeuvre koopt downloadt.

Er zijn tussennummers nodig, nummers die je begeleiden van het ene naar het andere bijzondere moment. En hoewel er een constante duidelijke sfeer moet zijn, is ook de dissonant noodzakelijk; dat nummer dat opeens even anders is, het acoustische banjonummer op de hiphopplaat.

Erik Odijk

HdHJ heeft een sfeervol verzamelalbum gemaakt vol mens-en-natuurwerk en niet geheel gespeend van esthetiek, iets wat in de kleren-van-de-keizerkunstwereld van de zure kunstcriticus nog wel eens met argwaan wordt bekeken.

En tja; combineer David Claerbout met…

…Guido van der Werve en…

…Bas Jan Ader…

Katie Paterson

…en de romantische verstilling wordt zesdubbel versterkt bombastisch het museum rond gezongen.

HdHJ gaat dit tegen met wat formeel gebracht gevaar van Gert Jan Kocken…

…wat scherpe randjes van Wolfgang Tillmans…

…en wat onschuldig huppelend oorlogstrauma van Miroslaw Balka.

Ragnar Kjartansson is, ondanks het sfeervolle sneeuwlandschap, de vrolijke dissonant.

Precies op tijd jengelt de muziek uit de multichannel videopresentatie door het museum.

Een fantastisch hoogtepunt van verschillende video’s, bestaande uit een serie opnames van verdwaalde straatmuzikanten in een berglandschap in IJsland. De geluidstracks van de verschillende clips komen op simpele doch fascinerende wijze samen tot één harmonieus geheel.

Het is indrukwekkend en melig tegelijkertijd.

Een ander hoogtepunt is een klein werk van Guido van der Werve van een bijna volledig blauwe lucht, dat een vreemde minimalistich formele toevoeging lijkt…

…maar uiteindelijk een sublieme vorm van realisme is, aangezwengeld door het zelfportret er naast.

En dat sublieme, daar gaat het HdHJ dus om.

En wie het niet wil lezen, kan het ook van televisie leren.

Hans den Hartog Jager heeft een uitstekend verzamelalbum gemaakt.

Hij is geslaagd voor zijn stuurmanskunsten en mag blijven schrijven.

museumdefundatie.nl/94-Meer_licht.html