Aanvankelijk begroet met de nodige reserve. Volbloed Amerikaanse schreeuwkunst naar het adagium groot is goed en veel is lekker. Een soort spetterende pseudo-pop met legio artistieke referentie om een gebrek aan ideeen te verhullen. En toch smaakt dit naar meer, smaakt het goed, is het nu en dan onverbeterlijk grappig en doordesemd van een volbloed cynisme. Ambachtelijkheid kent geen tijd. Er is hard gewerkt aan deze anti-kunst.
smak.be/tentoonstelling.php?la=nl&y=&tid=&t=&id=578
Waarschijnlijk lepelt Richard Jackson al dertig jaar identieke anekdotes op. Ik althans hoorde op de perspreview letterlijk geformuleerd als eerder op beeld en in interviews het “Schilders meten zich een stijl aan en maken steeds hetzelfde werk” en “Ik weet wel waarom Rothko zelfmoord pleegde. Die verveelde zich dood.”
Buitengemeen boring en gratuit als het niet zo navrant onderuit gehaald wordt door een wellustige werkdrift.
5050 doekjes, meneer spant 5050 doekjes op. Om ze besmeurd te stapelen tot riesentotem. Het “kijk mij de schilderkunst eens dood verklaren” indachtig.
En dat is waar het interessant wordt.
Dit is niet louter decorbouw. Dit is krek. Dit is groot.
Een monumentaal doolhof van doekwerk. De grafstemming ontbreekt ternauwernood. Het is indrukwekkend.
Modellen en schetsen voor alternatieve stapelingen.
Spierballenhumor, puberaal kloten met de kunst. Een Degas als een Folkert de Jong. En wat ziet het er vet uit.
De dood van Marat. Rood en dood. Vanzelfsprekende referentie en iets cerebraals met een oude Mac en knetterharde koeleur, kunstkolder sans gene.
En grappig.
Seurat’s Un dimanche après-midi à l’Île de la Grande Jatte in de smaak 9000 in verf gedoopte kogeltjes.
Duchamp kom er maar in.
Waar Richter ergens jaren 80 zijn eerste smurkie maakte, begon Richard Jackson begin jaren 70 met technisch vergelijkbare muurververij. U voelt de verwantschap.
Belangrijke en saillant verschil – Richter wrocht steevast een verhandelbaar object, wat hem naast roem onmetelijke rijkdom opleverde. Jackson brengt op de keper beschouwd steevast onverkoopbare installatoire zut.
Damien Hirst met zijn spinpaintings: kinderwerk van een handelaar in slechte smaak en flauwe grappen. Nee dan Jackson. Die kliert de ganze zaal onder met zijn gekantelde tweedehands auto met opgemonteerde spetterbollen.
Hirst wrocht objecten, $$$ van A naar B, Jackson gaat voor de faal.
In de tekeningen en schetsen (twee zalen) voel ik tegelijk lust en honger om er toch bij te horen. Mangold, Stella, LeWitt zijn kunstgeschiedenis. Elk museum heeft er wat.
Naumann meets Richter. Een eng smal doolhof.
Met in het midden de products used. Naast tig kiloliter verf.
Double caged steel piece meets Buren maar dan anders.
De klokkendoos is een van de weinige werken zonder verf of schilderkonstige referentie.
Een doos met 1000 zelf gemaakte klokken. Vijf jaar werk. Tik doet de klok. En wat een geweldig werk.
En net als de andere werken – de fysiek is belangrijk. Ga erin staan. Voel die 1000 klokken tegelijk verspringen. En wacht 60 seconden op de volgende verspring.
De meester zelf aan het woord. Na een seconde of tien verstaanbaar. En u ziet twee keer de verspring.
wat een fijn verslag! Toch maar even treinen naar SMAK zeer binnenkort
Ja doen. En met noot – re:painted draait daar ook nog en vormt een niet te missen combinatie. https://trendbeheer.com/2014/02/27/re-painted-s-m-a-k/ Schilderfeest van het zuiverste water en kunst ook nog. kom daar maar eens om.
Vanavond (zondag 27 april) bij de canvasconnectie:
http://www.canvas.be/programmas/de-canvasconnectie/695eae8b-88ae-4c4b-a9c6-78eb9611839b
http://www.verfhuid.com/smak-richard-jackson-aint-painting-pain/