Guido Lippens mag dan na zijn deelname aan de documenta in 1982 een beetje uit de Hollandse schijnwerpers verdwenen zijn, hij gaat in Zeeland onverdroten door. Zij duotentoonstelling met Niels Broszat in CBK Zeeland in Middelburg maakt duidelijk dat hij zijn koers nog steeds op interessante wijze vervolgt.
cbkzeeland.nl/kunst/tussenruimte
Lippens werkt tegenwoordig rechtstreeks met hout. Hij zaagt, schaaft, schuurt, krast, tekent en verft.
Net als vroeger zijn systematiek en herhaling zijn ankers. Hij herhaalt basisvormen tot de beeldelementen vervreemden en een verrassend totaalbeeld opleveren: logica levert onlogische (of: bovenlogische) associaties op.
Voor Lippens is ‘decoratie’ geen scheldwoord: hij ambieert het als onderdeel van zijn oeuvre. Soms kantelt hij het beeld systematisch.
Andere keren lijkt het werk geïnspireerd op de natuur.
Soms lijkt zijn aanpak bijna kubistisch.
Of veroorlooft hij zich een zijpad.
Guido Lippens hoopt dit jaar 75 te worden!
Niels Broszat is vier decennia jonger. Toch vertoont zijn werk veel verwantschap met dat van Lippens. Ook hier een combinatie van verfijnd vakmanschap en sterke beelden, en van decoratieve elementen en heldere beeldtaal. Ook hier een – bijna nostalgische – hang naar geloofsverbondenheid, naar iets overkoepelends en ‘hogers’ dat in deze pragmatische en momentane tijd verloren lijkt.
Haast niet te fotograferen, superfijne tekeningen.
En, heel verrassend: ‘relieken’ van aluminiumfolie als fusie van het ‘ouderwetse hogere’ met het ‘hedendaagse ‘mondaine’.
Ook Broszat stond de bezoekers uitgebreid te woord.
En als je dan toevallig een De Vleeshal binnenloopt, lijkt alles in Middelburg van die combinatie van middel- en twintigste-eeuwen doordrenkt. Pedro Cabrita Reis‘ comfrontatie van grillig gecombineerde strakke tl-buizen met de gothische lijnen van de de stadhuisarchitectuur sluit hier helemaal bij aan.
En – hoe wonderlijk – ook Marc Nagtzaams tekeningen in De Kabinettten van de Vleeshal voegen zich harmonieus in dit geheel. (Zie het beeldverslag van Nagtzaam door Van Eeden hier)
Ook bij hem chaos en ordening, het spel met het individuele en het totaalbeeld.
En een muurtekening die verwijst naar een ‘mondain’ beeld: Polaroid.
En als kers op dit bezoek aan de geneugten van het Middelburgse kunstaanbod werd ik toevalligerwijze ook nog vergast op dit verstilde werk van glas en zilver van de mij volkomen onbekende minimalist Henric Borsten. Het werd getoond op een 3-daagse expo van Dick de Bruijn Contemporary Art en Kunsthandel Th. Laurentius waar grafiek van Rembrandt en tijdgenoten werd gecombineerd met hedendaagse kunst.
Wat een te gek verslag! Ik wist helemaal niet dat jullie er waren. Erg leuk, dank!
Ook al is het nu bijna een jaar geleden, toch leuk jezelf terug te zien als figurant! Blonde vrouw in zwart/ man in blauw: Anke Land en Pier Pennings.