Op een herfstachtige namiddag De Sauter bij Phoebus – in kleur. Het licht is geen daglicht en buiten miezert het tussen de hoosbuien door.
Oogverblindende meesterwerken zoals bovenstaand. Eén van een tweetal donker grijzen. De ander ligt op de ladekast, onder glas. Majestues en mysterieus, gelaagd, tactiel, zinnelijk.
En ook deze blauwe alleen al is een bezoek aan Phoebus waard. Spiegelglad werelden van dieptes bergend.
Ik ben liefhebber kortom. Ik kende De Sauter eigenlijk alleen van eindeloos wit op en in wit.
Anders dan in wit alleen is de detailering in de kleurwerken gans anders, pregnant aanwezig, meer op de voorgrond, minder verborgen.
Blauw is een erg aanwezige kleur, schurkt door voorspelbare associatie vervaarlijk aan tegen spirituele trucage, waar het dat – mag ik hopen – niet wil zijn.
De tafels/installaties van De Sauter zijn vaak spannende schilderkunstige objecten. Het ‘doek’ gaat van de muur, zijkanten spelen een andere rol. Tafel, kast, meubel wordt ding. Zie bijvoorbeeld de show van februari 2012.
Conceptueel correct wellicht, de tafel is blauw gesausd met stucondergrond, maar de tegenwoordige kwaststreek daarvan leidt af en contrasteert met de ongrijpbare onverf van de schilderwerken.
Deze serie is lastig en ongewild decoratief. De associatie met een kleurenwaaier, met proefstroken dringt zich op.
De Sauters’ kleurensprong was mij niet bekend en de durf om zo te gaan is lovenswaard en avontuurlijk. Maar het wit, de huid vangt licht in detailering en dat is met kleur volledig anders. Waarbij het soms fantastisch uitpakt – zie de grijze van foto twee in het echt.
Nog te zien tot 16 november. Met in de andere ruimtes Dominique de Beir en het ladekastproject.
Leave a Reply