Ooit ging ik naar Japan door een recensie van Hans den Hartog Jager. Naoshima, Chichu Art Museum van Tadeo Ando. Hij was erg enthousiast. Disneyachtige aanstelkunst van Walter de Maria, klap voor je kop van de vermeende, opgelegde verhevenheid vond ik. (Bij herlezing blijkt alles akelig precies beschreven: “Disneyland voor intellectuelen? Een zorgvuldige combinatie van kunst en vermaak op een afgelegen plek, bedoeld om de allerwelvarendsten te lokken? […] een bunker […] neergelaten door marsmannetjes met een abonnement op Elle Wonen. (Link)”
Ga er maar aanstaan: op grond van een krantenartikel een paar duizend kilometer (en euros) de paden op de lanen in, dat is weinig recensenten gegeven, Hans kreeg het bij mij voor elkaar.
En dan nu – naar Amsterdam, naar het Stedelijk! Ik was het al van plan en er is al veel over geschreven maar op grond van een nieuw prachtstuk van zijn hand Jordan Wolfson maakt existentiële dilemma’s universeel kan ik haast niet wachten Wolfson te gaan zien.
Bijna niemand kan zo inclusief schrijven: en beschrijvend en beschouwend, in eenvoudig Nederlands, retorisch sterk, onderbouwd en ook nog eens to the point en aangenaam om te lezen, als een verhaal.
Waarom is dit stuk weer zo goed?
Waar veel recensies zich haasten in het slaafs overtikken van de feitelijkheden uit het persbericht of heel dicht bij de feitelijke beschrijving van het gebeuren blijven vertrekt Hans den Hartog Jager vanuit een kritische nieuwsgierige blik. Hij deelt zijn verbazing én zijn kennis en gaandeweg neemt hij je mee in een onderbouwd enthousiasme.
Weinigen kunnen zo goed vertrekken vanuit de beschrijving, pittig neergeschreven, met op het juiste moment een vraag die er toe doet.
Daarnaast is het stilistisch sterk en heeft het beeldend vermogen.
Een voorbeeld:
“Dat maakt [Jordan Wolfson] zowel interessant als irritant, want die overdaad aan artistieke ambitie laat zich heel makkelijk verwarren met carrière-geilheid, zeker als een kunstenaar nog zo jong is. Wil Wolfson grote inhoudelijke statements maken, of wil hij de nieuwe Jeff Koons worden? Of gaan die twee misschien toch samen?”
Affijn, leest u zelf maar:
nrc.nl/nieuws/2016/12/01/jordan-wolfson-maakt-existentiele-dilemmas-universeel-5602228-a1534454
(Ik lees nu enige tijd met groeiend plezier de Trouw, misschien wel de beste krant van Nederland – maar niet op het gebied van kunst en cultuur. Laatst een halve pagina Stedelijk Museum Vianen, poppetjes van Paul de Reus. Eerder dierenpret van Claire Morgan in Den Bosch. Het meeste ontgaat me geheel. Voor de kunst weerkeer ik liever naar Volkskrant en NRC. Hans, Sandra, Merel en meer. Voor de rest, geheimtip: Trouw!)
Disneyland is ook deze keer niet heel ver weg. De oude Barthes raakte nog in extase van Fellini’s automaton, maar bij HdHJ moet je kennelijk met zwaarder geschut aankomen. Lijkt mij een ideaal gezelschapsspel voor de donkere dagen: raden welke van alle existentiële dilemma’s hier universeel is gemaakt. Het aangespoelde kinderlijkje zag ik al voorbij komen. Ik zou vooral je zoontje meenemen en uitleggen dat Kleurenpiet gewoon heel stout is geweest. Inderdaad niet over figuratie en abstractie beginnen. Ik hoop wel dat de parketvloer goed is afgedekt.