Sofie Muller @ Geukens & De Vil

Beeldhouwster Sofie Muller en haar twaalfkoppig team van Albaster Mentalis bij Geukens & De Vil in Antwerpen

Het oeuvre van de Gentse kunstenaar Sofie Muller loopt in een coherente opwaartse spiraal het internationale kunstenland in. Waar ze vroeger exploreerde met epoxy en bronzen figuren en via een tussenstap van rooktekeningen en kinetische mobielen haar oeuvre verderzette, kwam ze uit bij het steenkappen. Startpunt van dit nieuwe onderzoek is het zoeken naar de perfecte match tussen ‘psyche’ en de ‘geologie’.

Twee jaar geleden begon Muller aan een intensieve tocht van kappen in albast. ‘De kleur, de semi-transparantie en ingegroefde nerven leunen veel dichter aan bij de (mensen)huid dan marmer’, vertelt de kunstenares me. ‘En die breuklijnen zijn noodzakelijk. Ik zoek speciaal stenen met een natuurlijke erosie en littekenvorming, stenen die niet courant te vinden zijn. Dergelijke gekwetste stenen vormen de basis van de mentale portretten die ik realiseer.’

Sofie Muller is sterk geïnspireerd door zowel Romeinse als barokke beelden die door de Beeldenstorm zowel beschadigd als beladen zijn. Ook beschadigingen van (slechte) restauraties triggeren haar oog.
Vissend in de vijver van de klassieke beeldtaal, baant de kunstenares, als een ‘klassiek buitenbeentje’, vlot haar weg door het hedendaags kunstparcours.

De grote ruimtes bij galerie Geukens & De Vil zijn ideaal om Sofie’s gehavende koppen in hun eigen wereld, geïsoleerd te laten ‘zijn’. In deze expo worden haar portretten tezamen met enkele klassieke sculpturen tentoongesteld. Voor het eerst gaat ze expliciet in dialoog met antieke sculpturen die haar inspiratiebron waren voor haar eigen reeks albasten. Zo toont ze ons bij het binnenkomen een 17e eeuwse dode baby in marmer, gelinkt aan een wit albasten kinderkopje van eigen hand, rustend op een doorslapen kussen versierd met kanten borduursel.

Verderop zien we vier koppen, waarvan twee hangende mannenkoppen, een liggende en één rustend op de koude schoorsteenmantel. De link tussen de beelden: de blauwe albast en de (universele) tristesse die je in deze koppen treft.

Wat opvalt, is de – resterende – ruwheid (= puurheid) van de gekapte stenen, waardoor het mentale, pijnlijke karakter extra wordt gesuggereerd. Eén van de meest opvallende koppen, is een geblinddoekte man met een vervuilde doek Oorlog – in en uit het hoofd – lijkt niet ver weg. Alsof het oog wil wegdraaien van de zichtbare gruwel Aaibaar zijn deze gehavende koppen niet, neen, confronterend des te meer!

In een derde ruimte presenteert de kunstenares de piëta waar het voor haar allemaal mee begon. De gehavende albasten piëta is een collectiestuk uit haar verzameling en inspireerde de kunstenares voor deze expo. Afkomstig uit een drie generaties oude antiquairsfamilie, valt de appel niet ver van de boom.

Aan de muur zien we, in dialoog met de antieke sculptuur, twee koppen. Eéntje trekt extra aandacht door een vreemd aangezet vreemd oor in een rood mineraal. It works!

In de vierde ruimte valt in elk van de koppen een niet-alledaagse kleurcombinatie op. Zo combineert Sofie rozige Iraanse travertijn met een bruine albast. Ook hier weer harde, koppige koppen waar je letterlijk en mentaal moeilijk doordringt. De hardheid van de brute steen in combinatie met het gepolijste laten onze gedachten heen en weer resoneren tussen zelf toertjes in ons hoofd maken en al dan niet kapseizen.

In het laatste deel van de galerie hangen twee Mulleriaanse artistieke vertalingen van de kwetsbaarheden van de mens. Weerom wordt de eeuwigheid in ere gehouden en is het voor de kijker een al dan niet confronterende ontmoeting. Zijn de albasten zelfportretten? Zijn het spiegels? Of geïnspireerd op Jean Dubuffet die zegt: ‘L’art est une blessure qui devient lumière.’ Muller reikt ons alleszins met haar geïsoleerde, gehavende koppen, een verbeeldingswereld aan die elke nietsvermoedende bezoeker onderuit kan halen.

De rode draad van de expo is ontegensprekelijk ‘het litteken’. Of hoe littekens, vroeg of laat in het levenspad opgedaan, nooit helemaal genezen. We dragen ze mee doorheen onze levenstocht. Barsten als vormgever van ons bestaan – There is a crack in everything, that’s how the light gets in (aldus Leonard Cohen).

Je kan denken: ‘klassieke esthetische koppen’, hebben we dat al niet een keertje te veel gezien? Maar neen, hier wordt echt wel haasje over gesprongen en worden de wegtikkende stenen naar het heden getild.

Door de samenvoeging van de verschillende stenen en kristallen hebben de mentale portretten een frisse uitstraling, waardoor ze zich wringen tussen de plooien van de tijd. De ernst ligt misschien op de loer, maar in de kermismolen van de kunst is dit een welkome afwisseling. Een universeel thema en tijdloos werk kan de clash met het tijdelijke van de hedendaagse kunst gemakkelijk aan.

SOFIE MULLER in dialogue with 16-18thC sculptures “Alabaster Mentalis”
22-01-2017 / 04-03-2017

geukensdevil.com/exhibitions/797/sofie-muller-dialogue-18thc-sculptures-alabaster-mentalis

About Hilde Van Canneyt 18 Articles
Hilde Van Canneyt is vooral gekend omwille van de talrijke interviews met bekende en minder bekende kunstenaars uit Vlaanderen en Nederland. Elke twee weken post ze een interview op hildevancanneyt.be

1 Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*