Ik was je @ Park, Tilburg

De titel van de tentoonstelling is geleend van een werk van Harm Hajonides, dat niet in de tentoonstelling te zien is -hierbij wel een foto. Het is moeilijk deze titel zonder context een eenduidige betekenis te geven. Bedoelt Harm dat hij iemand aan het wassen is, of dat hij ooit iemand anders was? De manier waarop Harm de taal gebruikt zou je kunnen vergelijken met een te kort dekbed dat je tot je kin optrekt, maar waar dan aan de andere kant je voeten weer onderuit komen. Nooit lukt het om jezelf helemaal te bedekken en het lekker warm te krijgen.

(een bericht van Frans van Tartwijk)

Curator Chantal Breukers nodigde 4 mannen uit: twee Belgen en twee Nederlanders.

Bij de opening deed Karin van Pinxteren een performance en sprak Kristien Hemmerechts. Karin van Pinxteren, in mantelpak en parelketting, heette de bezoekers welkom…

…en stempelde de bezoekers de geheimzinnige en ook wat intieme woorden “ verblijf me “ op de hand.

Dit is een tentoonstelling waarvan iedere kijker een eigen interpretatie kan hebben, maar wat niet wil zeggen dat de tentoonstelling vrijblijvend is. Er is gekozen voor combinaties van twee kunstenaars in twee aparte ruimtes. De grote mooie ruimte van Park is in twee compartimenten verdeeld die speciaal voor de tentoonstelling gebouwd zijn. Die twee ruimtes zijn behoorlijk vol gehangen en gezet. De twee combinaties zijn heel uitgesproken en werken uitgesproken verschillend. In allebei de ruimtes wordt er een Belg met een Nederlander gecombineerd, maar opmerkingen als “typisch Belgisch” of “typisch Nederlands” liggen niet zo voor de hand. Het zijn juist de Nederlanders die met taal en woorden in de weer zijn. Je kan hooguit opmerken dat de Belgen wat bescheidener zijn.

Herman van Ingelgem zie je bij het binnengaan van de eerste ruimte bijna over het hoofd. De 13 grote pasteltekeningen van Jans Muskee zijn zo aanwezig dat je licht geërgerd probeert die dingen die voor Jans Muskee’s werk staan te negeren.

Een van de werken van van Ingelgem is een soort rudimentair kamerscherm van goedkoop plaatmateriaal; het is te klein om je onbespied te kunnen omkleden.

Op de vloer ligt ergens een sok. De gedachte komt op dat het kamerscherm en de sok een commentaar zijn op de overweldigende blote ongekleedheid van de meisjes van Jans Muskee, maar wie de site van van Ingelgem bezoekt ziet meteen dat het voor hem ook erg belangrijk is hoe zijn karige werken in de ruimte geplaatst worden.

Midden in de ruimte staat een werk van van Ingelgem dat meer op zichzelf lijkt te staan: een tafeltje met daarop een botanisch(?) boek met afbeeldingen van struiken. Daarnaast een propje van aluminiumfolie.

Ceçi n’est pas un pornoplaatje. Jan Willem Otten (was hij het?) schreef dat kunstzinnigheid de gebruikswaarde van pornografie alleen maar vermindert. En ja, dat klopt hier wel: niet veel mannen zullen snel fysiek opgewonden raken van deze tekeningen. Het zijn dus geen pornoplaatjes, maar gigantische uitvergrotingen ervan. Door de schaal wordt je eerder een beetje bang van deze vrouwen.

De door Muskee toegevoegde teksten zitten ook maar in de weg.

Hij heeft zich in zijn vertrouwde oliepastel uitgeleefd op het vlees en de huid van de meisjes. Dat is mooi gelukt, de huid is hier en daar rozig, hier en daar grauw en hier en daar schiemeren er wat aders doorheen. Op een enkel uitzondering na zijn de meisjes qua karakter gewoontjes, zeker geen geraffineerde femme fatales.

Is er in de eerste ruimte sprake van een wringende co-existentie van leegheid en overdaad, in de tweede ruimte werkt de combinatie van Harm Hajonides en Anton Cotteleer heel vlotjes en harmonisch. De kleuren van de werken en de zorgvuldige gedetailleerdheid van beiden gaan goed samen. Anton Cotteleer combineert fragmenten van mensen en dieren met delen van nostalgische meubeltjes. De beelden zijn niet groot. Vaak zijn delen van de beelden bedekt met een harige cactus-achtige huid in felle kleuren.

Een werk dat talloze associaties op kan roepen: een bouwpakket opgebouwd uit een halve vrouw (met haar) en delen van een kat, bedekt met een gifgroene kiwi-achtige huid. Het onderstel is dan weer een kneuterig tafelblad, afgezet met rode ruches:… Spiritisme, de doorgezaagde vrouw, Tommy Cooper, horror, science fiction, chirurgie, huiselijkheid, nostalgie, erotiek…het doet aan alles denken, maar blijft glashelder: dat zal wel door de gestileerdheid en afheid van zijn beelden komen: die zijn in de uitvoering heel precies. Op de achtergrond twee werken van Harm Hajonides, die van veraf bekeken eerder schilderijen lijken te zijn.

Spraaklessen voor groepen, heet dit werk. Wanneer je beter kijkt zijn het losse velletjes gekleurd papier, losjes met gelige schildertape bij elkaar gehangen. Provisorische schilderijen. Harm maakt ze in een wand van zijn atelier fotografeert ze en zet ze op zijn blog. De velletjes gekleurd papier en flarden tekst gaan daarna in een plastic mapje en worden bij een tentoonstelling weer uitgehangen.