Zaterdag aangename opening in het Tilburgse PARK, adembenemend straf nieuw werk Hadassah Emmerich in pas de deux met fijn divers overzicht aan sculptuur Nadia Niveau. Een begin van de lente.
Islands in the Stream, Hadassah Emmerich, Nadia Naveau, te zien tot 6-5 2018.
park013.nl/tentoonstellingen/view/41
Rob Scholte, aangenaam, sympatiek, bescheiden, innemend, eind jaren negentig in de rol van docent van Hadassah Emmerich en Nadia Naveau, HISK, Antwerpen.
“Niet te geloven allemaal…”
Of iets in die trant. Een warm welkom, mooi openingswoord.
Nadia Naveau’s meest recente sculptuur, Funny Five Minutes (Goofin’ around)
Op de achtergrond links Hadassah Emmerich monumentale Pose’s, rechts Fold’s
Nadia Naveau, Rose-Water Sun-King’s Delight, 2014, op de achtergrond Hadassah Emmerich Stack, banner.
Roman Riots, 2010
Danoota, 2016
Niche Partie, 2017
Olympia & Figaro, 2016
Pose 1 en 2, drukinkt, olie en acryl op linnen.
Blue Fold, Red Blue Fold, Blue Orange Fold, 2018
En voor het eerst in publieke opstelling voor drukwerk gebruikte lappen vinyl in abstracte pose zijdelings aan de wand.
Gaat dat zien: Islands in the Stream, Hadassah Emmerich, Nadia Naveau, Park Tilburg, op steenworp afstand van De Pont. Nog tot 6-5 2018.
Topshow op een toplocatie!
Heb je nog foto’s gemaakt Kees of waren we echt nog aan het opbouwen? Ben benieuwd wat je ervan vindt. Groots geworden nietwaar?
Groots staaltje zielloze vormdwang weer. Zo zijn kunst en design inderdaad inwisselbaar. Begaande paden nemen geen keer Je zou toch hopen dat juist de Vrouw een Andere afslag zou kiezen. The road not taken. Kunst als Idee. Niks 2D, niks 3D. De grootste vijand van de kunst is het Europees Keramisch Werkcentrum.
Mag ik je uitnodigen naar Park te komen Plijnvrees? [schrijf liever onder eigen naam] Het werk van Hadassah is altijd goed, soms exceptioneel. Pose I en II (die heel groten) zijn meesterlijk; op het niveau van The Cold Shoulder Series, Tondo en Denial en Transformer.
Ik proef veel romantiek in je dichterlijke verwoording; kunst als ergens naar op weg, vooruitgangsgeloof. Dat is wel charmant. Ik ga daar deels in mee, maar ben iets cynischer wellicht. Begane paden nemen een keer steeds weer, same same but different en dat je kunst en design verwart is begrijpelijk voor een oldschool modernist maar eigenlijk geen issue.
Ow en dat Kramisch Werkcentrum vormt gelijk residency hoppen gewoon een verdienmodel voor kunstenaars. Overigens is Nadia Naveau van voor het werkcentrum die wrocht haar ganze leven al zulke beelden.
Krexit. Voor een Plijnvrees is Tilburg waarschijnlijk een brug te ver. Hij zegt niet dat het niet meesterlijk is, maar dat je beter niet moet knielen voor de meester. Tradities raken eenmaal uitgeput, zie jazz en hiphop. Romantici zijn we allemaal, de kunst is om niet romantisch te wezen.