Groen licht 3 – Academisch kwartiertje

Elselien, Piet-Hein, Pam Virnemoon en Beeldhouwdocent Gerard verlieten haastig de presentatie van Lisa. Het meisje had weer wat kleur op de wangen, nadat ze tijdens haar groenlichtbeoordeling tegen de vlakte was gegaan. Het docententeam holde de trappen af, het binnenplein op. Ze moesten nog vijf studenten in een kwartier afwerken.

Elselien had al een tijdje niet meer actief bewogen en strandde halverwege op de WC waar ze haar laatste wijntje opgaf. Haar collega’s hadden geen tijd om te wachten.

Gelukkig hadden Fien en Loes een gezamenlijk project opgezet. Pam zette zijn horloge scherp: “We hebben exact vier minuten voor jullie.” De twee vriendinnen hadden hun laatste spaargeld gestoken in een Piaggio, een ouderwetse driewieler. De roestbak diende als projectieruimte.

“Waarom in godsnaam?”, vroeg Piet-Hein. “Gewoon, vonden we leuk”, lachte Fien schaapachtig. Ondanks haar vijftig jaar probeerde ze over te komen als een voltijdstudente. Op Piet-Hein maakte het geen indruk. Hij vond vrouwen van zijn eigen leeftijd per definitie onaantrekkelijk.

Een voor een moesten de docenten zich in het rijdende hondenhok wurmen om een claustrofobische video te bekijken. Bij Beeldhouwdocent Gerard sloeg de Piaggio bijna om. Elselien hield de exercitie voor gezien.

De beoordeling loog er niet om: binnen een week moesten de vrouwen twee nieuwe, afzonderlijke presentaties ophoesten. Voor Loes extra zuur, omdat zij net met haar auto een ongeluk had veroorzaakt buiten de verzekeringstermijn en zo niet alleen zonder vervoer zat, maar ook zonder geld.

“Weet iemand waar Lennie is?” De contactschuwe studente verschanste zich steevast in een van de meest ontoegankelijke uithoeken van het academiegebouw. “Volgens mij in de schuilkelder bij de Tekenlokalen”, fluisterde Loes.

Vijf minuten later stonden de docenten met hun kruin tegen een vochtig plafond voorover gebukt te luisteren naar het volslagen onbegrijpelijke gestamel van Lennie. Her en der hing een tekening, een amulet en een Zwitserse vlag.

Elselien proefde het maagzuur nog op haar verhemelte en wilde weg, naar buiten, naar huis. Pam had geen geduld met studenten als Lennie en vroeg geërgerd waar dit allemaal goed voor was. Lennie werd rood, klapte dicht en begon mopjes te vertellen. Haar manier om met dit soort situaties om te gaan. Het werkte allemaal niet in haar voordeel. Lennie kreeg een waarschuwing en moest binnen een week een artist statement opleveren.

“Nog twee te gaan, jongens”, zei Elselien met een triller in haar stem, terwijl ze zich met natte lokken tegen haar voorhoofd een weg naar buiten baande. Godzijdank, morgen was ze vrij.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*