Marijke 9

Het was pas twee uur ‘s middags, maar het voelde als acht uur ’s avonds. Marijke zuchtte en keek naar buiten. In de verte zag ze een zwerver op een bankje in de zon liggen. Best een aantrekkelijk idee, dacht ze. Hoefde ze zich geen zorgen meer te maken om Seizoensbrochures en het opbouwen van dossiers om mensen te ontslaan.

Ze keek naar Pieter-Nel die al een uur verkrampt voorover gebogen krantenknipsels bestudeerde. Pieter-Nel zou vroeg oud worden, dacht Marijke. Ze keek haar aan en vroeg: “Wil jij soms ook niet gewoon helemaal weg van alles en iedereen?” Pieter-Nel keek verschrikt op van haar stapel kopietjes. “O nee, doodeng!”

De welzijnswerker in Marijke kwam boven. In haar wildste dromen bekeerde ze hele mensendrommen á la Moeder Theresa. “Jij bent net als die gorilla in de dierentuin.” Pieter-Nel reageerde verbaasd: “Bokito?”

“Nee”, zei Marijke, “gewoon, een willekeurige gorilla. Het blijkt dat die doodsbenauwd worden als je de deuren van hun hok openzet. Dat ze in een hoekje kruipen en niet weg durven te rennen, zoals veel mensen denken. Zo ben jij ook. Het werkende leven heeft je al helemaal gedegeneerd!” Marijke voelde dat ze op dreef was. Pieter-Nel’s ouwelijke gezicht zakte weg onder een diepe frons.

“Wat voeg jij nou toe aan deze organisatie?”, ging Marijke verder. “Kijk naar jezelf, je zit de hele dag recensies te bestuderen. Je moet journalisten bellen als ze zich kritisch over ons uitlaten. En je hebt de ondankbare taak om de onbegrijpelijke waanzin van Esperanza te redigeren tot een artistieke visie. Wie ben jijzelf? Wie wil er diep vanbinnen in Pieter-Nel naar boven komen?”
Pieter-Nel was stil. Haar onderlip trilde. Marijke keek tevreden. Volgens mij zie ik het kwartje vallen, dacht ze.

Toen barstte Pieter-Nel in tranen uit. “Ik weet ook wel dat ik geen droombaan heb, maar ik kan het me gewoon niet veroorloven om net als jij flierefluitend door het leven te gaan, niet te weten waar ik volgende maand mijn huur van betaal om vervolgens in de zeikende regen op een bankje te eindigen zoals die zwerver daar!”

Marijke volgde de vinger van Pieter-Nel naar buiten. Verhip, het was gaan regenen. Pieter-Nel stond op en liep snikkend en stampvoetend naar de wc. Marijke zag hoe de zwerver wegliep en zijn Ikea-tas achter zich aan sleepte. Het was kwart over twee.

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*