Dearest Y @ Garage Rotterdam

Opnieuw een voorbeeldige tentoonstelling Dearest Y in De Garage. Een fijne spetterende nee knallende opening 4 februari en de opluchting ‘dat er weer wat kan’ stemt mild. Het ziet er allemaal prachtig uit, de werken keurig gerangschikt door de ruimte. Toch mankeert er wat aan de afzonderlijke werken. En wat heb ik een hekel aan aanstelkunst.

Laatste weekend (al te lang heb ik het beeldverslag laten slingeren):
garagerotterdam.nl/tentoonstellingen/dearest-y-2022-02-05/

Maar om te beginnen met wat misschien wel het interessantste werk van de tentoonstelling is, installatief performatief ‘ding’ van Emmeline de Mooij.

Kekke trilplaat met beeldtapijt en afstandbediening. U moogt er op liggen en mee aan de haal. Lekker rusten op een tapijt van een gekukeld kopje wijn. Roze met azuren achterplat completeert het geheel.

Ground bindings van Kristina Benjocki. Tja. Handgeweven textiel. U kunt erover lezen. Dat u niet denkt dat het zomaar textiel is. Nee… “garens als allegorie voor de veranderende geopolitieke realiteit en identiteit van Joegoslavië.” Research based aanstelkunst. Zonder verhaaltje zijn het garen aan de wand. Mét verhaaltje zijn het garen aan de wand als voer voor curatoren: je kunt het thematisch inschakelen in tentoonstellingen over geschiedenis, politiek, of waarom ook niet, zoals hier over moederschap. “Weven wordt vaak geassocieerd met de vrouwelijke en moederlijke identiteit.”

Esther Kokmeijer overtuigt met een speels buitenwerk binnengereden niet. Tijdens de Rotterdamse IPAHAN 10 had het iets van een brute niet onaardige schets, ijzers bingelend in de wind. Hier een leuk klimtoestel voor kinderen, reflectief lichtspel op de muur.

Elke dag een foto van binnenshuissculptuur met gestapelde huisraad. Je moet wat tijdens corona. Uitgerekt op de lange muur wordt het sculpturaal. Csilla Klenyanszki dertig minuten fotografettes tijdens de middagdut van het zoontje. Schetsplezier meets volharding. Zullen we de term lens based sculptor minten? Check ook haar andere werk op haar website. Soms gimmicky, soms treffend spannend theatraal.

Sex sells marketing ook bij Dearest Y: de meest blotige foto is gekozen als ankeiler in de publiciteit voor de tentoonstelling. “Hoe wordt het moederschap gewaardeerd en gepositioneerd in onze hedendaagse maatschappij en instituties?” Nou, met borsten graag.

Yasmim Flores. Op zich aardige vaardige werken maar alles behalve zomaar abstract. Expressionisme, is dat niet het exhuberante uitbraken van diepste gevoelens op doek en papier in verf en klodder en dat het dan wat overbrengt? De werken hier zijn gemaakt na een miskraam. “De vloeibaarheid van de waterige kleuren bootst de stroom van gevoelens en hormonen in het lichaam na tijdens een zwangerschap en miskraam. De toepassing van verschillende tinten grijs en blauw wijst op een gevoel van droefheid maar ook op een glimp van hoop, terwijl het goud refereert aan de kostbaarheid van het verloren embryo.”

Een tekst als uit het alternatieve circuit. Kunst Art Bergeijk.

Tissues. Ze staan daar klaar in grote doos voor wie het niet droog houdt. Emmeline de Mooij(?)

Over waterlanders geproken: echt om te huilen is de hardcore aanstelkunst pur sang van Cecilia Jonsson. Het ergste voor het laatste bewaard. Een kompasnaald is gegoten uit het vrijgemaakte ijzer uit tientallen porties moederkoek.

Daar drijft de naald in fijn belichtte zuil. Tussen kunst en kitsch zou er zich geen raad mee weten.

Gaat dat zien en huiver, laatste weekend:
garagerotterdam.nl/tentoonstellingen/dearest-y-2022-02-05/