Penone @ Voorlinden

Penone, topper van toen, een van die gasten van vroeger, uit de tijd dat alle musea nog allemaal hetzelfde toonden en kochten – in plaats van wedijveren in onbekendheden, kwartetten met afkomst, gender, alfabet, danwel zich haasten om schijnbaar maatschappelijk relevant pseudo-wetenschappelijke onderzoek voor niet bestaande problemen te presenteren als iets met Diepgang en Belang. (Was het maar waar, dat laatste, klinkt als een pseudoconceptueel kunstwerk.) (Voorstel aankopen Stedelijk, dat is wel even diverser dan jaren tachtig.)

Giuseppe Penone behoorde samen met Anselmo, Luciano Fabo, Mario Merz, Michelangelo Pistoletto en niet te vergeten Jannis Kounellis – daar horen we ook al lang niets meer van – tot een van de clubjes vrienden van Rudi Fuchs. Ik kan me geen tentoonstellingen of museabezoek herinneren eind jaren tachtig, begin jaren negentig, dat het Van Abbe gespeend was van werk van een of meerdere van deze mannen.

Ik herinner me een prachtige tentoonstelling met werk van Penone in Castello di Rivoli waar Rudi Fuchs een tijdje directeur was. Hoe ik daar belande – ik loop er de deur niet plat – ik heb geen idee maar een beeld nestelde zich in mijn hoofd. Een beeld dat waarschijnlijk van Pistoletto was, want er was een spiegel in het spel. Pre-internet, niet te controleren of reconstrueren. Maar mooi was het.

Ooit aangezwengeld en in de markt gezet als Art Povera. Pover is het allang niet meer. Brons en marmer en groots leder. Het zijn allemaal verhandelbare indrukwekkende objecten.

Guiseppe Penone heeft een prachtig verrassend overzicht in Voorlinden. Indrukwekkende tekeningen, fijne objecten. Een boswandeling meets groot is goed en veel is lekker.

Vrij gemaakte bomen, natuurlijke handenarbeid, helder resultaat.

Geweldige tekening. Reuzenformaat doet goed.

Er zit wel een vies marmeren oogje in. Dit corny detail maakt het tegelijk helemaal af en eigen.

Boomsculpturen. Penone’s grootste hit. In verschillende verschijningen in en buiten Voorlinden. Ook in Rotterdam aan de Westersingel.

Meer moeite heb ik met het grootse werk in de grootste ruimte. Waar het leeuwendeel van de rest natuur ademt gaat het hier naar theater, all the art money can buy. Marmeren vloer, lederen huiden aan de muur. Groots opgezet totaalspektakel. Het is de calvinistische purist in mij die zuinigjes doet. Ik mis spelplezier, ik mis eenvoud. Waar zo’n boom uitkerven niet eenvoudig is, ademt het eindbeeld net als de bronzen bomen natuurlijke eenvoud. Dit hier verwordt decor in een kunsttheater.

Giuseppe Penone is nog te zien tot 29 januari. Ook op sokken te bezien en ik dacht ook naakt maar dat hervind ik niet.
voorlinden.nl/tentoonstelling/giuseppe-penone/