---

Magali Reus in KM21 Den Haag: Mixed Gladioli, Dangerstorm

4-12, 2024 [Redactie] verslaat 0

Er zijn beeldhouwers die werken maken die suggereren in de wereld te passen maar bij nadere beschouwing het tegendeel doen. Mike Kelley. Isabelle Andriessen. Isa Genzken. Vreemd werk. De tentoonstelling van Magali Reus in KM21 bevat er vele. De werken lijken op lantaarnpalen, jampotten, pizzadozen en rolmaten, maar dan wel heel onverzettelijke. Bij de opening van de tentoonstelling verdween mijn date (een ervaren kunstkijker) al snel. Ik vond haar verontwaardigd terug in het café. Dat leek me een goed teken, maar die beoordeling liet ze niet gebeuren. Het werk stootte af. Toen ik haar met enthousiasme vertelde wat ik had gezien en wist over het werk overtuigde haar dat enigszins, maar ze had het ZELF willen zien en voelen. Vervreemding is niet voor iedereen een kwaliteit, wil ik maar zeggen.

(een bericht van Hein Eberson)

Reus deed onderzoek in de archieven van het Kunstmuseum Den Haag naar het werk van T.A.C. Colenbrander, ontwerper en een van de grondleggers van de Art Nouveau in Nederland. Ze raakte in gesprek met Yasmijn Jarram, de conservator van KM21 en het idee voor een tentoonstelling was geboren. Bij KM21 zijn nu de werken van Colenbrander en Reus gecombineerd en soms zelfs samengevoegd, met werken van Reus geplaatst op kleden van Colenbrander. De aan de muren hangende borden, schalen en vazen van Colenbrander zijn meer spook- dan sprookjesachtig, met beschilderingen die verwijzen naar de natuur, maar wel met nare stekels. Het kleurgebruik trekt de beelden regelmatig uit hun vorm, in plaats van ze te completeren. Juist in die vreemdheid (die eerder surrealistisch aandoet dan Art Nouveau) is er de verwantschap met het werk van Reus.

Het grote verschil tussen de twee makers is dat Colenbrander gebruiksvoorwerpen ontwierp en Reus ze suggereert. We zien uitvergrootte potten van Bon Maman en Pennoti, met de etensresten er nog in, dwars op de muur gehangen. Wegwerpverpakkingen voor pizza’s en bloemen. Borduursels op vervaalde ‘bakkerijdoeken’ in pronkkasten. De verwijzingen naar de natuur van onze tijd bestaan uit afbeeldingen en teksten zoals we die kennen van verpakkingen. Fresh blooms. Cut stems. Fish Meal en Cheese Powder. De teksten suggereren leven en natuur, en bieden de zekerheid van industriële verwerking. Wat overeenkomt tussen de kunstenaars zijn de notaties uit het productieproces die her en der op de werken zijn geplaatst.

De werken van Reus zijn zonder uitzondering perfect gemaakt, zonder sporen van proces of bewerking, tenzij dat zo ontworpen is. Is het werk gelast, gegoten, geperst of geprint? Bestaat het uit karton met een laklaag (zoals het werk van Johan de Wit bij Galerie Ramakers)? Onderdelen lijken van plastic, metaal, maar dat kan ook een coating zijn, of een textuur geprint met een inktjetprinter. En die bloemen, komen die uit een winkel voor etalagematerialen of werden ze met de hand gemaakt uit gips?

Het informatieblad geeft uitsluitsel. De werken werden gemaakt met gesponnen en gelast aluminium met poedercoating; handgesneden aluminium met poedercoating; gesponnen, gelast en met de hand gepatineerd messing; met de hand gewaxt en geverfd gepigmenteerd gips; lasergesneden, gelast en gespoten aluminium met poedercoating; gespoten handbewerkt aluminiumfolie; gesmeed staal, staal, droge overdracht, zandgegoten aluminium, gegoten epoxyhars, gepolijste en gesmede stalen staaf met poedercoating, aluminiumdraad, 3D-geprint Nylon SLS, EVA- pleistervullermix, pigmenten, gespoten MDF, Franse linnen bakkerijdoeken, borduurwerk, katoenen keperstof. En ook gewone schroeven.

Een tovenaar.