Na het bezoek aan Voorlinden belandde ik in een nacht vol koortsdromen met een glansrol daarin voor Nick Cave die gedurig in de weer was met het bereiden van hamburgers en bitterballen in een rijdende roze automobiel. Geen idee waar we naartoe reden maar de persoon en zijn muziek waren dominant aanwezig. Bij het ontwikkelen van de fotos van Borremans en de foto’s van Nick Cave zijn keramische objecten had ik heel toepasselijk het recente album Wild God op de kop voor het eerst. Of voor het laatst; het kabbelt maar door en kan me maar matig bekoren. Final Rescue Attempt op Wild God doet enigszins nostalgisch gevoelen naar vroeger. Nu verkwik en vermei ik me veelal dansbare repetetieve zut (zoals Nitelife – kent u dat en wordt u daar ook zo vrolijk van?) een gans ander genre. Ik had vroeger al Nick’s platen in huis en nam ze gaarne mee naar de draaischuur. Toen we met Nick Cave and the Sad Beats een heel feestje konden verbruien en verbreken. Black Paul op de toeter, om vervolgens met Joy Division’s Heart and Soul suicidale aansteldrift voor lieden met zwarte kleren aan verder te promoten. Form her…. to…. eternity… heeft een van de mooiere intro’s en een fraaie hoes. Een decennium later bloemen kweken met Kyle Minogue, je verwacht het niet. Die Cave is kunst, een gans leven lang. U moet bijgaand interview bezien. U weet niet wat u meemaakt. Bij mij kan Nick een potje breken.
Vroeger toen ik nog klein was en Zomergasten nog iets voorstelde wilde ik in Zomergasten om hier een fragment uit te mogen tonen. Nick Cave over Paranoia vanaf 37:30. Maakte toen onuitwisbare indruk. Opwinding. Zie je het terug valt het allemaal wel mede.
Nu staan er in Voorlinden zestien kleine porseleinen beeldjes op een rij. Of achttien, ik heb ze niet geteld. Potterbakkerij is van alle verheffende kunsten niet de meest verheffende maar eens op een rijtje onder lampen met volksscharen mensen in aanbidding langs schuifelend vind ik vooral dat laatste fascinerend.
Allemaal ambachtelijk gewrochte duiveltjes. Anekdotisch, verhalend en cartoonesk. Misschien kan de heer Hoogerbrugge er wat van leren.
Deze seigneur is de loutering zelve.
En deze. Best klein maar groots in gebaar. Geen doventolk nodig bij deze duivel die dood bloedt.
Doch het wonderlijkst blijven de volksscharen. Nu was ik net voor sluitingstijd (altijd een goede tip voor wie geen trek heeft in last van drukte) en nog was het nu en dan schuifelen als in de IKEA op een derde kerstdag. Ik was hier vijfde kerstdag.
Geen pottenbakker krijgt volksscharen bijeen. Hoewel toch eens zien als Taylor Swift naar buiten komt met haar keramische goud gelakte heerspelen. Een gewone kunstenaar klopt beter aan bij het Mondriaan.
Het persbericht over Cave geheel in het Nederlands was naar verluid 14 miljoen keer bekeken in één dag. Zoiets hoorde ik. Kan ook vier of tien miljoen zijn geweest maar in elk geval beduidend meer dan trendbeheer regulier in een weekend trekt.
Rustig moment. Eerder was er nog een rij waar Rotterdamse oliebollenkoning Visser nog een puntje aan kan zuigen. Maar dat heb ik niet op kiek. Het is niet bedoeling dat je voorpiept. Even in een gat duiken.
Wat zeker niet gemist mag worden is de merchandise room.
Kunstenaarsboek van formaat krijgt op zeker verzamelaarswaarde. Beperkte eenmalig unieke uitgave.
Wat te denken van een geinig dekentje? Kan zo aan de muur.
Overigens ook van Borremans en Kooiker hebbedingetjes. Zinloze skateboards wie wil die nu hebben maar geweldige doosjes vol lucifers van Kooiker waarmee je cobra’s kunt aansteken of de open haard.
Nick Cave nog te aanbidden tot 21 maart.
voorlinden.nl/tentoonstelling/nick-cave-the-devil-a-life
Leave a Reply