Deeltijd kunstenaars

De spanning was om te snijden tijdens de vergadering. Traditiegetrouw liepen de docenten van de voltijd- en deeltijdopleidingen vast in een loopgravenoorlog over de indeling van de lokalen tijdens de eindexamenexpositie. Coördinator van de voltijd, Remonte Vrijhaven, had de deeltijdopleiding het liefst eigenhandig de nek omgedraaid – om meerdere redenen.

Allereerst vond Remonte dat het kunstenaarschap niet een studiekeuze kon zijn, maar eerder een aangeboren reflex was. Zoals overgeven als je een lepel te diep in je keel steekt. De Echte Kunstenaar was iemand die niet kon wachten om zijn middelbare school af te maken en zich daarna in versleten corduroy en coltrui te voegen bij het onderschatte garnizoen van idealisten en verzetsplegers.

Volk dat na omzwervingen alsnog aanklopte bij Zijn Academie en vanwege de hoge opleidingskosten de studie moest combineren met een betaalde baan was in zijn ogen pastiche. Remonte vond het des te ergerlijker dat de academie een deel van Zijn Budget aan deeltijdstudenten besteedde.

Bovendien maakte deze groep charlatans de spoeling voor Zijn Studenten extra dun. Elk jaar leverden de Nederlandse academies duizenden kunstenaars af die allemaal om hetzelfde podium streden. In plaats van Zijn Studenten goed voor te bereiden op financiële zelfredzaamheid, maakte Remonte liever korte metten met de concurrentie.

 
Want dat het geduchte concurrentie was, was algemeen bekend. En helemaal bij de coördinator van de deeltijdopleiding, Olaf Snaarstra. “Het percentage deeltijdstudenten dat afgelopen jaar met een galerie heeft samengewerkt lag wederom hoger dan het percentage voltijdstudenten”, zwijmelde Olaf zoetjes. “Dus in plaats van de ruimte te verdelen op basis van aantallen, kunnen we beter enkele succesfactoren laten meewegen.”

Remonte trok van pure frustratie hele plukken uit zijn Trotski-achtige gezichtsbegroeiing. Hij wist dat hij Olaf verbaal niet de baas was en zag uiteindelijk met lede ogen aan hoe Zijn Studenten vierkante meters inleverden aan de deeltijdstumpers. Maar de strijd was nog niet gestreden. Remonte had nog andere troeven achter de hand.

Tijdens de eindexamenexpositie organiseerde Remonte namelijk de Rondleiding voor Galeriehouders. Hij had de afgelopen jaren bij bijna elke galeriehouder op schoot gezeten en die aanpak werkte wonderwel. En dus verwelkomde hij, al knixjes makend, de stoet kunsthandelaren in een snikheet academiegebouw.

Remonte had Zijn Route zo uitgestippeld dat de kudde niet in contact kwam met de deeltijdstudenten. Helaas raakte Elmo, een galeriehouder uit Rotterdam, halverwege de groep kwijt toen hij naar de wc moest. De sympathieke kerel ging vervolgens zijn eigen weg, totdat hij stilhield bij een man die wel heel bijzonder werk maakte. Tijdens de borrel na afloop vertelde Elmo aan Remonte over zijn bevindingen en over zijn voornemen met deze kunstenaar samen te werken.

“Maar je weet toch wel dat hij een deeltijdstudent is?”, vroeg Remonte geschrokken.
“Uit jouw mond klinkt het alsof hij herpes heeft”, zei Elmo.
“Maar die mensen zijn totaal niet gemotiveerd. En tegen de tijd dat hij doorbreekt, kan hij al met pensioen.”
“Onzin. Deze kunstenaar leek me juist bijzonder gemotiveerd. En realistisch bovendien. Door zijn leeftijd heeft hij meer van de wereld gezien en daardoor vind ik zijn werk gelaagder en interessanter. Trouwens, ik ben zelf op latere leeftijd een galerie gestart. Dus waarom zou leeftijd een issue zijn?”

Remonte voelde het maagzuur tegen zijn huig tikken en holde naar de dichtstbijzijnde wc om toe te geven aan zijn kokhalsreflexen.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

1 Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*