Lantaren-Venster heeft een uniek nieuw concept bedacht: de éénpersoonsvoorstelling. Dit werkt zo: men koopt vantevoren de hele zaal op, of men kiest de juiste voorstelling in de verwachting dat er geen hond komt. Die laatste werd de aanpak van uw recensent en zo viel de keuze op The Sun, van Sokoerov. Deze film draait nog deze week en is het laatste deel van zijn trilogie over macht en dictators.
http://imdb.com/title/tt0439817/
De laatste week van het japanse keizer als godheid in 1945: na de bom op Hiroshima, tot en met dat de Amerikanen voor de deur staan. De film is het beste uit te leggen met wat ie niet is: in der Untergang mannetjesput Bruno Ganz bijvoorbeeld een echte Onkel Adolf voor elkaar, in deze verkenning van hetzelfde thema loopt Hirohito rond met open mond, en andere doelbewuste irritantheden om zijn knipmessende bedienden of ministers te frustreren. Pas bij MacArthur gaat het kinderlijke even aan de kant.
Sokoerov geschiedschrijft niet letterlijk, en ook zitten er best idioot trage scenes in. Hij wie de droomscène van Hirohito (bommengooiende vliegvissen) kan velen, kan de rest ook best aan. Dan valt er genoeg te genieten. En of het Sokoerov of aan Hirohito ligt: die Onkel Adolf van Ganz lijkt aan het eind in herinnering toch wel plat. De eindscène, waarin de keizer de keizerin aan de hand meeneemt om van de nieuwe vrijheid te genieten heeft een onmiskenbaar Sound-of-music-gehalte. Dit terwijl anderen hara-kiri plegen.
Leave a Reply