Foodprint en Carolyn Steel @ Stroom

Stroom presenteerde afgelopen woensdag het plan voor het nieuwe ambitieuze meerjaars project ‘Foodprint‘.

Het in een project waarin gekeken wordt naar hoe voedsel van invloed is op de stad. Onderdelen zijn onder andere: een tentoonstelling, kunstprojecten, ontwerpopgaven, een symposium en een Haagse Foodprint gids.
De Haagse Foodprint gids is een boekwerkje waarin gekeken wordt waar de Hagenees (of bezoeker aan Den Haag) eet en wat er vervolgens gegeten wordt.

Arno van Roosmalen legt uit en geeft het woord aan..

..Jan Wijle, die de tentoonstelling verder uitelegt en het woord geeft aan..

..Peter de Rooden die ingaat op de verschillende kunstprojecten.
O.a. over dit project van Nils Norman die kleine biosphere-achtige pavilioens in Den Haag gaat plaatsen met op elkaar afgestemde plantensoorten.

Een ander project is het vervolg op de varkensflat van MVRDV..

..en in het verlengde daarvan een zeer zorgvuldig uitgewerkte schets van een ‘van mensenlijken tot varkensvoer’ machine van Atelier van Lieshout.

Het geheel wordt omlijst door de vormgeving van huisontwerper Tonnik.

Wat nu gepresenteerd werd is slechts dat gedeelte dat al financiering gevonden heeft. Er komt dus waarschijnlijk nog veel meer aan.

Winnie Sorgdrager luistert aandachtig naar Arno van Roosmalen..

..en Joep van Lieshout pelt aandachtig de pistachio’s..

.. terwijl Wim van Krimpen weer een nieuw plan te horen krijgt voor de culturele hoofdstad 2018. Zo te zien gaat deze het niet redden.

of misschien toch wel.

Van al dat gepraat over eten krijgt een mens honger en dus is er heel fijn de soepgoot van Annechien Meier.

Na het eten voor intimi, betrokkenen en mensen van de pers is er een publieke lezing van Carolyn Steel. Haar boek ‘Hungry City’ was een belangrijke inspiratiebron voor het foodprint initiatief.
De aandacht is dusdanig dat Stroom te klein is en uitgeweken moet worden naar een zaal van het communicatiemuseum om de hoek.

Miss Steel heeft niet genoeg aan een uur om te vertellen hoe belangrijk de voedselvoorziening wel niet is voor een stad en waarom dat proces meer zichtbaar zou moeten worden.
Ze vertelt vol enthousiasme en het publiek vergeeft haar graag de gesprekstijdsoverschrijding.

Ze weet ook heel goed een buitenlands publiek te plezieren door lokale kwaliteiten aan te prijzen.

Het is een idealistisch betoog, maar ook Steel is zich bewust van de beperkingen van een utopie en biedt een alternatief: Sitopie!

Daar gaan we ongetwijfeld meer over horen als het foodprint gebeuren van start gaat in juni: foodprint