Venetië report II: Rond de tafel, over Nederlands Italiaanse betrekkingen.

DSC01761

In aansluiting op het Nederlandse paviljoen op de biënnale van Venetië dat door Lorenzo Benedetti – een van oorsprong Italiaanse curator- is ingericht, werd er door het Mondriaan Fonds op de dag na de opening een paneldiscussie georganiseerd over Nederlands Italiaanse betrekkingen in de kunst.

DSC01766

Aan tafel zaten curator Lorenzo Benedetti, de Italiaanse kunstenaar Giorgio Andreotta Calò, Neerlands trots in bange dagen Remco Torenbosch, Italiaans kunstenaar Rossella Biscotti en Hollands zwaargewicht Jan Dibbets. Verder was aanwezig Gianfranco Maraniello, de directeur van het Museo d’Arte Moderna in Bologna en curator van een aantal belangrijke tentoonstellingen met Nederlandse kunstenaars.

DSC01785

Moderator was Ann Demeester, directeur de Appel in Amsterdam, die de slaap eens uit de ogen wreef en aan de slag ging met een tafel vol potentiële kennis.

DSC01771

Daar had ze nog een flinke kluif aan. Ze had haar best gedaan om er een structuur in te brengen, zodat in korte tijd een breed palet aan onderwerpen de revue zou kunnen passeren.

DSC01780

Ze had het gesprek onderverdeeld in verleden, heden en toekomst. Voor het verleden klopte ze aan bij Jan Dibbets die direct de toon zette met de mededeling dat Italianen op het gebied van hedendaagse beeldende kunst een ontwikkelingsachterstand hadden van minstens 200 jaar.

Hij voegde er aan toe dat de Italianen dat nooit meer goed zouden kunnen maken en zo waren we in twee zinnen al direct bij de toekomst beland.

DSC01783

Het was duidelijk dat de heer Dibbets zich niets aantrok van enige structuur, noch van enige vormen van hoffelijkheid richting de Italiaanse collegae.

Onder het mom van ‘Ik ben oud, woon in Toscane en ben Jan Dibbets, dus niemand doet me wat’ sloot hij elke zin steevast af met ‘ent dis is a riel ie big problem’.

DSC01769

Landgenoot Remco Torenbosch gaf aan korte tijd in een Italiaanse residency gezeten te hebben, maar wist wel te melden dat het in Nederland beter was en dat de Italianen wel veel verzamelaars hadden, maar dat dat allemaal zwart geld was.

DSC01776

Rossella Biscotti en Giorgio Andreotta Calò zaten er een beetje half bij en leken zich niet heel erg aangesproken te voelen binnen het thema.

DSC01777

Ze waren per ongeluk in Nederland beland of zagen de relaties niet zo.

DSC01768

Zo leek de ochtend al snel te sterven als een oude hond in een Italiaanse opera totdat Gianfranco Maraniello het woord nam.

De beste man liet de schofferingen van de Nederlandse equipe glimlachend van zich afglijden en wist duidelijk aan te geven dat wij Nederlanders toch wel erg bevooroordeeld opereren.

Hij gaf aan dat Italië geen uniforme natie is, maar bestaat uit een land van miljoenen individuen die uitstekend om kunnen gaan met de kunst van het improviseren. Dat de staat niet zoals Nederland zorg draagt voor de beeldende kunst hoeft dus niet noodzakelijk een probleem te vormen.

De staat heeft in het communistische Bologna sowieso niets te vertellen.

En ja, er was een tijd geweest dat de hedendaagse kunst in Italie er bekaaid van af kwam, maar we leven in digitale tijden waarin kennis niet meer ophoudt bij landsgrenzen. Marianiello zag niet de noodzaak om eerst nog even 200 jaar in te halen maar sloot liever direct aan bij het heden.

DSC01778

Maraniello schetste een beeld van een best gezonde Italiaanse kunstwereld vol privaat initiatief welke wellicht beter opereert dan de in verval zijnde culturele verzorgingsstaat in Nederland.

Zonder terug te beledigen pareerde hij niet alleen de vooringenomen kritiek, maar wist de arrogante Nederlanders (mijzelf incluis) in kort bestek een beeld voor te schotelen dat duidelijk maakt dat er andere systemen mogelijk zijn dan het Nederlandse en dat we er wellicht goed aan doen om ons te verdiepen in de buitenlandse context, voordat we oordelen over kennislacunes of zwart geld.

DSC01771

Zo sloten we de ochtend toch af met het gevoel iets geleerd te hebben, al was het maar dat Nederlanders nog wat kunnen opsteken van de Italianen betreffende tact en hoffelijkheid..

DSC01780b

..en dat men nooit meer Jan Dibbets uit moet nodigen voor een paneldiscussie.

 

Ook verkrijgbaar in deze serie Venetië-reports:

Report I, geheel gewijd aan Nederland en Mark Manders.

Report III biedt een kijkje in de landen paviljoens.

 

7 Comments

  1. De heer Dibbets is dan ook de Arte Povera helemaal vergeten, is toch ook geen onbelangrijke beweging in de kunst die toch echt op en top Italiaans is.

  2. Volgens mij bestaan er in de Nederlandse kunstwereld geheime afspraken, contracten, die verplichten tot het noemen van de naam van Dibbets als het gaat om de Nederlandse kunst canon. Hoe is het anders te verklaren dat hij nog steeds en zo vaak genoemd wordt.

  3. Ik heb 16 jaar in Milaan gewoond en gewerkt voor Italiaanse galeries waaronder Massimo De Carlo, met Italiaanse kunstenaars waaronder Maurizio Cattelan en met vele Italiaanse verzamelaars en curatoren. Ik heb zes jaar een eigen galerie gehad in Italie waar ik kunstenaars als Marijn van Kreij en Navid Nuur toonde en verkocht aan Italiaanse verzamelaars. Ik ben gechoqueerd door de arrogantie van de heer Dibbets, de vooringenomenheid en vooroordelen van de Nederlanders ten aanzien van Italie. Een paneldiscussie noemen ze dat. En dan ook nog met Nederlands belastinggeld. Ik schaam me voor deze schertsvertoning. Hulde aan Gianfranco Maraniello. Manuela Klerkx

  4. Ja, Dibbets, zelfingenomen verzuurde old school kunstenaar. Je schaamt je plaatsvervangend voor dit soort gedrag. Het is ook wel een wat gezocht onderwerp, tenslotte zoekt ieder globaal zijn weg en geformaliseerde culturele betrekkingen zijn er afgezien van misschien Dante Alighieri en de kunsthistorische instituten niet echt. Zeker niet binnen de contemporaine kunst. Als het de bedoeling was er hier eventueel een aanzet toe te geven dan is dit ook wel de manier om dergelijke ideeën direct om zeep te helpen. En als je ziet hoe de staat met bijvoorbeeld het Institut Néerlandais in Parijs omgaat zou ik alle hoop in dat opzicht opgeven!

  5. Dibbets maakt anno 2013, nog steeds deel uit van het clubje vrinden rond Fuchs rond het Stedelijk, die achter de schermen nog immer de dienst uitmaken daar. De kunstwereld heeft daar nooit enige vraagtekens bij gesteld in het verleden. Die zelfde kunstwereld heeft dit soort “ambassadeurs” daarom dus echt aan zichzelf te danken.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*