Fotografie als schilderen met licht – hoe clichematig dat ook klinkt, daar komt het vrij letterlijk op neer. Beeldstapeling door herbelichte negatieven, procesmatig schilderwerk bij de hand gevat. Tijd wordt stilgezet of uitgerekt.
Het proces is interessant, de werkwijze is interessant, de beelden zijn kenmerkend en stuk voor stuk nagenoeg top.
Sporen van werkwijze en onderzoek zijn altijd zichtbaar. De productie-installatie wordt vaak meegeleverd. Esthetiek met een rafelrand.
marres.org/nl/#!/nl/home/tentoonstelling-katja-mater
Schilderschuur van zwart naar blauw en terug.
Links dichtschildering, rechts herbelichte stapelfoto. Losse duowerken door het hele gebouw heen.
Alleen hier werd ik niet enthousiast van. Een in uitwerking schijnbaar wat lineaire animatie.
(Er zijn meerdere films op de tentoonstelling, de meesten hier niet in snapshots.)
Gangbeeld geschilderd weggeschilderd: wat rest is wit, drie polaroids vertellen wat was.
De hele Walden installatie. Subliem.
Gevouwen prints. Een recentelijk ingeslagen nieuwe weg. Stuk voor stuk fantastisch.
Nog tot 8-12 Marres, Maastricht.
Maastricht mocht geen Europese culturele hoofdstad worden, maar heeft momenteel een aanbod dat een reisje naar het zuiden meer dan de moeite waard maakte met Navid Nuur en Berndnaut Smilde in het Bonnefanten en Katja Mater in Marres. Om de hoek van het Bonnefanten is er ook een interessante nieuwe plek: ‘De Ridder’.
http://theridder.com/
vind ik leuk
> een interessante nieuwe plek: ‘De Ridder’.
Die heb ik gemist, wist ik half van, je stipte het aan. Iets om te delen?
En ik meen – zoals jij Katja Mater zag, was dat diametraal tegenovergesteld aan mijn voorkeur. Klopt dat?
Nou.. Diametraal tegenovergesteld? Nee hoor, maar ik waardeerde de verbreding van het oeuvre, die mede door de films en de ‘niet lichtprocedurele werken’ gecreëerd werd.
Die gaven wat lucht aan de meer strenge werken/series.
Ook Merel Bem lovend:
“meer hoe het zit. Gelukkig is esthetiek een belangrijk onderdeel van Maters werk; je kunt je er gemakkelijk door laten betoveren, ook zonder dat je precies weet hoe ze die gekleurde lichtstaafjes aan het dansen kreeg.”
http://theauberginecoat.wordpress.com/2013/11/10/het-verbluffende-resultaat-van-gevangen-licht-op-lichtgevoelig-papier/
Ko van Dun:
” Uit alles preekt een even grote consistentie als toewijding, evenveel kunde als visie.
Zó zie je het zelden meer. Kunst die zich louter beroept op de kracht van haar eigen taal en lak heeft aan de mallemolen van de beeldcultuur. ”
http://www.artupdate.nl/what-we-see-and-what-we-know/