Weinig is erger dan een performance die in genrecliches vervalt: langdradig absurdisme, kronkelen over de vloer, smurrie over het hoofd of uren nagenoeg niks doen. (En wij maar wachten tot het over is en afgelopen.)
Valt alles op z’n plek dan is een performance weergaloos; als ander theater, playground voor beeldend experiment met en in tijd.
The Holls Time, Body, Viewer is in aanzet rommelig, zooi, volks vol prachtige details. Listopad meets Jasper Griepink maar dan minimal, vrouwelijker en in zekere zin vrolijk.
Inderdaad een ruimte vol attributen, spiegels op de vloer, kleinere tegen de wanden. Verspreid over die ruimte achtvoudig vrouwelijk schoon. Zittend, hurkend, staand. Ze hebben dingen te doen.
Zes keer (heb ik me laten vertellen) wordt dezelfde sequentie van ongeveer twintig minuten ‘doorgespeeld’. Rollen – iedereen heeft zo een set van regels: bewegen tussen A en B, hurken, zitten, liggen, smachten, danwel een boek pakken, stukje voorlezen etc. De personages wisselen per sequentie van rol.
(Gedurende de hele ‘voorstelling’ kun je in en uitlopen.)
Een van de personages vraagt iemand uit het publiek om zijn of haar camera/telefoon en maakt vervolgens een aantal close-ups van de gezichten van de andere Holls. (Als de camera wordt terguggegeven wordt verzocht om de foto’s door te mailen – ze zullen nog ergens worden geplaatst. Lijkt me interessant/kan niet wachten: machtig verslag achteraf van binnenuit.)
Een ander is in de weer met een handspiegel. Trekt bekken, steekt tong uit, fronst en geeft op zeker moment de spiegel weer door. De meeste foto’s worden gemaakt van haar gezicht/haar spiegelbeeld.
Grote rol voor handspiegel en camera. Er is van alles tegelijk te zien en er is geen kaas van te maken. Het geheel is spannend vervaarlijk, meningen zullen verschillen. Ik vond het te gek.
Te zien 30 november bij Kadmium Delft, check voor details.
Leave a Reply