De foto’s van de Amerikaanse fotograaf Ryan McGinley zijn ogenschijnlijk ongedwongen en laten ons een wereld zien van vrolijkheid en vrijheid. Een wereld waarin je graag meegevoerd wilt worden. De fotograaf zet echter alle middelen in om zijn ideale wereld te creëren.
Voor de overzichtstentoonstelling Photographs 1999 – 2015 van Ryan McGinley in Kunsthal KAdE zijn een groot aantal bruiklenen bijeengebracht uit privécollecties in heel Europa. Directeur Robbert Roos vertelt dat er in Europa een aantal verzamelaars is waarvan veel werk van McGinley geleend kon worden voor de tentoonstelling.
Daarom mist er nagenoeg geen enkel essentieel werk uit het oeuvre. Dat zorgt voor een zeer complete tentoonstelling met foto’s van de eerste reizen die McGinley maakte met zijn vrienden tot aan de latere naaktfoto’s die hij met modellen maakte.
Met de foto’s van die eerste reis werd hij bekend, niet in de laatste plaats omdat hij zijn werk al in het preblogtijdperk verspreidde via internet en zines. Vanwege alle naakte lichamen deed het werk zeker in het begin veel stof opwaaien in Amerika.
De foto’s stralen een enorme vrijheid uit: iedereen rent naakt rond in de zon, in de vrije natuur. Er wordt gesprongen en gerend, gevallen en gezwommen. Niets aan de hand. Van deze wereld wil iedereen wel deel uitmaken.
Het doet je misschien verlangen naar je eigen kindertijd en zeker naar de zomer. Naakt heeft hier bijna nooit iets te maken met seks, maar alles met een gevoel van vrijheid.
De eerste ‘road trip’ beviel McGinley zo goed, dat hij meerdere roadtrips naar verschillende delen van Amerika organiseerde met groepen jonge mensen. De modellen die hij hiervoor benaderde zijn geen standaard mode-modellen, maar ze zijn wel allemaal blank, jong en aantrekkelijk. Ook deze latere fotoseries stralen een enorme vrijheid uit en hebben een ongedwongen sfeer.
In de grote zaal wordt een lange wand in beslag genomen door Yearbook, een wandvullend werk met bijna 200 studioportretten van modellen en potentiële deelnemers aan zijn zogenaamde summertrips.
Het werk heeft de uitstraling van reclamefotografie, waar je snel mee klaar denkt te zijn. Op het eerst gezicht is er niets aan de hand, de vrolijke kleuren in de achtergrond en het gladde studiolicht ondersteunen het gevoel dat er iets verkocht moet worden.
Als je langer kijkt wordt als snel duidelijk dat de modellen geen standaard modellen zijn, sommige hebben tatoeages, een wel erg brede mond of een net iets afwijkend hoofd. Net iets afwijkend van de standaard.
Hier zien we ook een aantal zwarte modellen en hier en daar een corpulent type. Er wringt iets waardoor het geheel wel degelijk interessant wordt om in je op te nemen. Dit Yearbook is voor McGinley ook een manier om te zien of hij een klik heeft met het model en of hij of haar wellicht geschikt is voor het volgende zomerreisje.
In de kelder is een mooi klein zaaltje met een video die McGinley maakte voor ‘Varúð’ van de band Sigur Ros die ook een van zijn beelden gebruikte voor de cover van een van hun albums.
De video bevat prachtige beelden, maar er worden net iets te veel effecten uit de kast gehaald. Een aziatisch meisje met een stevig postuur en een gouden pruik huppelt midden over straat door New York. Prachtig beeld en de montage is afwisselend en snel genoeg dat je het hele nummer wilt blijven kijken. Jammer dat McGinley de wereld om het meisje heen af en toe stil zet en de pruik digitaal toegevoegde vonkjes achter moet laten. Net iets te veel ideeën gestapeld.
In dezelfde kelder bevindt zich een zaaltje met work in progress foto’s. Hier wordt duidelijk dat zijn foto’s het resultaat zijn van grote producties. McGinley ensceneert situaties, waarover hij de volledige controle heeft en waarbinnen hij het kan laten gebeuren.
Alles zet hij in: trampolines en valkussens om de modellen enorme sprongen te laten maken, rookmachines, waterkanonnen enzovoort. De trips zijn dus niet zomaar een weekendje weg met vrienden, maar reizen van weken met een groot team.
Doet dit iets af aan de spontaniteit die je eerder dacht te herkennen? Worden de gebeurtenissen minder echt?
Misschien moet je het vergelijken met bij lachtherapie. Je begint met het nadoen van lachen, maar als snel wordt het lachen oprecht en rollen de tranen over je wangen. Op dezelfde manier toont het oeuvre van McGinley een geënsceneerde vrolijke wereld waarbinnen oprecht wat kan gebeuren.
‘Ryan McGinley, Photographs 1999 – 2015’
Kunsthal KAdE, Amersfoort
Nog t/m 30 augustus 2015
Leave a Reply