Het Fundraising Diner deel 4

De cateraar van het aankomende fundraisingdiner van het Museum voor Toeters en Bellen was op bezoek. Marijke had erg opgezien tegen deze afspraak. De cateraar wilde de 120 sliptongetjes in zoutkorst op een bedje van truffelpuree niet gratis leveren. Ergens vond Marijke dat wel begrijpelijk. Anderzijds waren er zoveel toeleveranciers die voor bijna niks werkten. Dat was toch normaal in de cultuursector?

In plaats van de 120 sliptongetjes in zoutkorst op een bedje van truffelpuree stelde de cateraar nu 120 terrines met ossenbouillon en langzaam gegaarde deegklompjes voor. Wacht eens even, was dat niet gewoon noedelsoep? Marijke voelde het bonzen in haar hoofd aanzwellen. Haar directeur Hester had haar willen ‘challengen’ door haar mee te geven dat de menukaart niet onder mocht doen voor ‘de Jonnie Boers van deze wereld’.

Op de site van De Librije had Marijke gelezen over de ‘innovatieve keuken met een mondiale toets’. Misschien paste deze maaltijdsoep daar ook wel binnen, dacht ze. Ze keek de cateraar met frisse moed aan. “Akkoord, bij dezen.” De cateraar omsloot net iets te snel haar hand met zijn dikke knuisten. Marijke voelde zich leeglopen. Hoeveel budget was er eigenlijk nog over?

’s Middags legde ze het menu aan het projectteam voor. Dat bestond uit vrijwilliger Ingrid en conservator Koos, die beiden al lang de 60 gepasseerd waren. “Zo, zo, ossenbouillon…”, mompelde Koos goedkeurend. Ingrid keek voor zich uit met een getraumatiseerde blik. Jaren geleden was Ingrid wegbezuinigd om een paar maanden later weer als vrijwilliger te worden aangenomen. Marijke vond dat best zielig, maar wilde Ingrid af en toe ook tegen haar hoofd slaan om te kijken of er nog leven in zat.

“En hebben we nog wat aanmeldingen binnen voor het diner?”, vroeg Marijke. Ingrid keek nog steeds glazig voor zich uit en mompelde monotoon: “Ik denk het niet.” Koos opperde: “Zullen we zaterdag in de stad gaan flyeren?”

Elke dag stelde Marijke zichzelf een tractatie in het vooruitzicht. Dat ze weer een dag had overleefd. Meestal kwam dat neer op een fles wijn en een zak Hamka’s. De afgelopen tijd werkte dat niet meer. Marijke had meer nodig om die laatste twee weken tot het diner te overleven.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*