Het Fundraising Diner deel 5

Een week voordat het fundraisingdiner bij het Museum voor Toeters en Bellen plaatsvond, hadden zich nog maar dertig genodigden aangemeld. Dat waren er 90 minder dan de museumdirectie bedacht had. Marijke coördineerde de avond en moest vijf ton ophalen door bijzondere collectiestukken te laten veilen, zoals de Roemeense flugelhorn.

De kans dat een handjevol gasten een half miljoen bij elkaar kocht was bijzonder klein en Marijke liep dan ook al wekenlang met trillende oogleden rond. Sinds een paar dagen waren daar koortsblaasjes onder haar kin bijgekomen. Waar haalde ze zo snel 90 extra gasten vandaan?

Directrice Hester wilde desnoods de tafels vullen met eigen personeel om het biedingsproces ‘op gang te brengen’. Het idee dat Jan van de postkamer niet op tijd zou stoppen en noodgedwongen de 18e eeuwse Poolse pommer moest aankopen deed Marijke bijna hyperventileren. Nog los van het feit dat sommige collega’s wel erg zouden afwijken van het donateursprofiel.

Ze plukte aan de mouw van haar Cora Kempermann-trui. Zou conservator Jan-Dirk niet vergeten zijn de stukken eerst aan te bieden aan andere musea? Anders werden ze straks ook nog uit de museumvereniging geschrapt. Konden ze helemaal fluiten naar hun subsidiegeld. Marijke plukte nu zo hard dat ze een zoompje los trok. Gelukkig maakte dat bij deze truien niet zoveel uit.

In tijden van stress stak Marijke graag haar kop in het zand, maar die afweertechniek had inmiddels geen zin meer. Hester stond bijna elk kwartier aan haar bureau. Nu liet ze een foto op haar telefoon zien. Marijke moest twee keer knipperen voor ze het zag: een rugzak. “Kijk eens wat het design Wunderkind heeft gemaakt!”, glunderde Hester. “Speciaal ontworpen voor ons museum!”

“Die tas heeft anders eerder de kleuren van het Gemeentemuseum”, zei Marijke verward. “Hij heeft zelfs een oranje ruit!” Hester keek geërgerd naar haar toestel. “Nee Marijke, dat is mosterdgeel. Ik ben er anders heel blij mee. En ik denk jij ook, want deze tas gaat je 50.000 euro donatiegeld schelen. Blijft er natuurlijk nog wel viereneenhalve ton over die je moet binnenharken. Al enig idee hoe?”

Hester wachtte het antwoord niet af en wandelde de kamer uit. Marijke voelde de moed in haar schoenen zakken en klikte ten einde raad de vacaturesite maar weer open. Bij de Operaweek zochten ze alweer een nieuwe PR-medewerker. Aten ze die mensen daar op ofzo?

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*