Marijke 2

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

Het was iets te koud geweest voor blote benen, dus daarom had Marijke maar een maillot aangetrokken onder haar denimrokje. Jammer, want nu zouden haar nieuwe collega’s van Heel Holland Danst haar voormalige jazzballetbenen niet optimaal kunnen bewonderen. Marijke zou wel op een andere manier laten merken dat ze erbij hoorde.

Zenuwachtig drukte ze op de bel. Toen na vier pogingen de deur nog niet open ging bonsde ze op het glas. De receptioniste keek geërgerd op van haar glossy. “Ik kom voor Heel Holland Danst”, toeterde Marijke in de intercom. De deur schoof open. Marijke liep de trap op en herhaalde haar naam aan de balie, een paar octaven lager.

De receptioniste had duidelijk betere dingen te doen en schoof haar zwijgend een entreepasje toe. Marijke liep de trap op verder omhoog richting de derde verdieping. Het pand was echt architectuur, had haar nieuwe manager Bert gewaarschuwd. Van Ram Kaalhoos. Marijke had ernstig meegeknikt.

Eenmaal boven zag ze Bert al bij de koffieautomaat. Terwijl hij een Wiener melange indrukte, zei hij: “Zo, jij bent er vroeg bij! Gaat de meter nu al lopen?” Marijke wilde Bert gerust stellen, maar veel gelegenheid had ze niet.

Bert kwam heel dichtbij staan. Hij keek met een schuin oog naar de collega’s in de kantoortuin verderop. “Het gaat niet zo goed met de kaartverkoop voor het nieuwe seizoen. Geen wonder, want de voorstellingen zijn onbegrijpelijk en onze marketingcollega’s krijgen er nog geen salespromotie doorheen bij de artistieke directie.”

Bert nam een slokje van de Wiener melange. Een streep melkpoederschuim bleef achter op zijn bovenlip. “Maar jij bent nieuw, jij bent fris, vreemde ogen dwingen, et cetera. Jij hebt het fundraisegala bij het Museum voor Toeters en Bellen georganiseerd, dus ik weet zeker dat ze naar jou wel gaan luisteren.”

Marijke huiverde bij de naam van het museum. Ze voelde haar nekwervels blokkeren. Waarom kreeg ze als freelancer altijd teveel verantwoordelijkheid voor haar uurloon?

“Tuurlijk, komt goed, ik ga wel met ze praten”, zei Marijke. “Waar kan ik zitten?” Bert liep met haar mee naar haar tijdelijke werkplek. Het was duidelijk al even geleden dat haar voorganger er had gezeten. Bert veegde snel een paar dode vliegen van het bureau.

Marijke zette haar tas neer en stelde zich daarna voor aan haar collega’s. Een neurotische vrouw naast haar stelde zich voor als Pieternel, verantwoordelijk voor alle perscontacten. Ze keek extreem gespannen. “De voorstelling van afgelopen zaterdag heeft viereneenhalve ster gekregen in NRC!”, siste ze.

Marijke reageerde enthousiast: “Wat geweldig!” Pieternel onderbrak haar direct. “Je snapt het niet! We krijgen altijd vijf sterren. Onze artistieke directie – Bradley en Esperanza – zijn woedend! Ze eisen een rectificatie en voor half tien moet ik dat geregeld hebben.” Marijke keek vol medelijden naar Pieternel, die van pure stress op haar kartonnen koffiebekertje zat te kluiven.

Misschien was het Museum voor Toeters en Bellen zo gek nog niet, dacht Marijke.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*