Marijke 5

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

Marijke schoof haastig aan bij haar eerste teamoverleg. Manager Bert zat er al en tuurde boertig op zijn telefoon. “Heb je een drukke dag?”, vroeg ze om het ijs te breken. Bert gromde, maar keek haar toen indringend aan. “De zakelijk leider gaat weg. Per 1 november waarschijnlijk. Hij vertrekt naar een theater in Londen. Nu gaan ze intern op zoek naar geschikte kandidaten.”

Marijke keek Bert met grote ogen aan, maar snapte niet waar hij heen wilde. Bert vervolgde geërgerd: “En dat ben ik natuurlijk! Ik ben een geboren leider. Trouwens, daar kom je nog wel achter. Dus ik ga voor die post van zakelijk leider.” Marijke knikte begripvol: “Natuurlijk! Moet je doen! En trouwens, hoe moeilijk kan het zijn, zakelijk leider in de culturele sector? In het land der blinden…”

Bert had zich alweer op zijn telefoon gericht. Ondertussen was ook Pieter-Nel aangeschoven. Marijke kon een genderneutrale naam wel waarderen, zeker in deze tijd. Pieter-Nel zag er bleek uit. Ze was net door Bradley op het matje geroepen: waarom de NRC-recensent het gezelschap maar 4,5 ster had toebedeeld. Pieter-Nel was bijna gaan huilen en mocht toen weer gaan.

 
Innemijn kwam ook binnengesloft, bibberend van de kou. “Hoe ging het?”, vroeg ze aan Pieter-Nel, maar vroeg niet door toen ze diens onderlip zag trillen. Ze schoof een stoel naar achter, maar bedacht zich toen ze zag dat Veronika de stoel naast haar had geconfisceerd. Veronika was fondsenwerver, maar leek vooral haar eigen fonds te spekken. Geen gelegenheid ging voorbij of er zat wel iets bij voor Veronika zelf. Innemijn keek haar ogen uit. Zoveel narcisme in één persoon. En zoveel vlees in een maatje 40. De zwarte tricot-stof rekte geduldig mee, vandaag afgemaakt met een bordeaux-rode shawl van stuisvogelpluis.

“Zijn we er allemaal?”, vroeg Bert. “We missen nog Daniëlle”, zei Pieter-Nel. “Die zal wel weer haar roes uitslapen. Of haar kind naar de opvang brengen”, galmde Veronika. “Maar of ze er nou is of niet, het maakt toch geen verschil. Laten we beginnen.” Ze keek Bert dwingend aan en straalde meer leiderschap uit dan de manager zelf. Die keek de tafel rond. Het team was compleet. Deze groep moest de kaartverkoop van Heel Holland Danst weer een impuls geven. Op dat moment stootte Marijke haar kopje thee om.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*