“You will not get any elegant studio shots because my studio is crammed with tools and isn’t a showroom in any sense of the word. Altho I have been briefly filmed in my studio – it is a very private place for me and when people come to see my work – I install it in my partner’s clean and elegant studio upstairs from mine. For example, Hilary, whom I love and consider a good friend, has never been in my studio. You are welcome to be in my studio to photograph but I don’t want to talk about what I’m doing or have an art conversation of any kind.”
Soms lijkt het maken van een atelierfoto een formaliteit. De eindeloze gesprekken over van alles en nog wat, het oeverloze koffiedrinken, dat neemt veel meer tijd in beslag. Al die informatie probeer ik te verwerken, maar het is misschien wat veel intussen. Daarom zijn afspraken waarbij ik in korte tijd weer buiten sta best fijn. Uiteindelijk gaat om het fotograferen, dat is het belangrijkste. Maar als ik bij hoge uitzondering toch binnen mag komen, dan is dat bijzonder.
Inmiddels ben ik ruim twee weken in Los Angeles. Het voelt aan als veel langer. Het uitzicht vanuit het vliegtuig bij aankomst is prachtig. Maar die duizelingwekkende lichtzee boezemt me ook angst in. Hoe moet ik in deze eindeloze stad ooit mijn weg vinden. Misschien een beetje te ver te groot en te onoverzichtelijk allemaal?
Het besluit om naar Los Angeles te gaan heb ik niet eens zo lang geleden genomen. Monika Dahlberg brengt me in contact met Alicia Ziff. Ze kennen elkaar nog van hun academietijd in Groningen. Alicia is meteen enthousiast en biedt me een logeerkamer aan. Voor bijna drie maanden woon ik nu in een mooie kleine bungalow in Echopark, met uitzicht op downtown LA.
De afstanden zijn inderdaad enorm, tot nu toe heb ik uren in bus en metro gezeten. Vanuit Echopark met de Expo line naar Santa Monica of Venice ben je al gauw twee uur onderweg. Of naar San Pedro. Met de bus over Sunset Boulevard, er lijkt geen einde aan te komen of met de Silverline naar South Bay. Bij een bushalte in Beverly Hills voel ik me die loser die niet veel bereikt heeft, terwijl er een kapitaal aan auto’s voorbij raast. Lijn 2 en 4 zijn voor het huishoudelijke personeel, dat is wel duidelijk. Eerst word ik voor gek verklaard, maar uiteindelijk is het openbaar vervoer geen slechte optie. Iedere busrit is een avontuur. De meest wonderlijke gesprekken heb ik aangehoord. LA heeft een uitgebreid busnetwerk en een paar goede metro lijnen. Voor 25 dollar per week kun je door de hele Los Angeles area reizen. Onmisbaar is wel de Moovit app die gedetailleerde informatie geeft over vertrektijden, halteplaatsen en bestemmingen. Zo kom ik er wel. Op deze manier blijf ik ook bespaard van alle autostress die ze hier moeten doorstaan. Het verkeer hier schiet ook niet altijd op.
California Dreaming, alle clichés heb ik in de eerste dagen voorbij zien komen. Santa Monica, Venice, de Hollywood Hills en South Central. Altijd mooi weer, strak blauwe luchten met wuivende palmbomen. Een zachte aangename bries vanuit de Stille Oceaan. Waarom ooit nog ergens anders gaan wonen?
In de afgelopen twee weken heb ik ongeveer vijftig kunstenaars gefotografeerd.
Ik ben aangekomen met een paar contacten. Via Niels Post (Transmitter, New York 2016) naar Mel Prest (San Francisco) die mij introduceert bij Anuradha Vikram (18th Street Arts Center) en Randy Colosky (The Bendix Building). Van Kaus Australis naar Virginia Katz (Irvine). Van Frank Taal naar Carl Berg (Denk Gallery).
Het duurt hier niet lang voor ik een groot aantal nieuwe namen aan mijn to do list kan toevoegen. Via Daan den Houter naar Max Presneill (Torrence Art Museum). Via Max Presneill eerst naar Dani Dodge (The Brewery) en later naar The Loft en Angels Gate Cultural Centre in San Pedro.
Via Sasha Dees naar Rossen Ventzislavov naar Dorian Wood die samen met San Cha een prachtig concert geeft in The Love Song bar. Het is hier een aangename, uitbundige en luidruchtige bende, niet te vergelijken met de tweewekelijkse soosavond in het Katshuis in Kattendijke..
CORPULENXIA: prachtige clip van Dorian Wood:
En het is weer gelukt! Yes:-)!. Op zondag 17 februari opent onze tentoonstelling ‘Los Angeles Edition’ in South Bay Contemporary, een mooie galerie in South LA. Het is een krap schema, Monika moet wel direct na aankomst aan de slag en de dag na de opening moeten we alles weer overschilderen.
Max Presneil heeft een volle werkweek. Naast zijn full time baan als directeur van het Torrence Art Museum schildert hij in hoog tempo een indrukwekkend oeuvre bij elkaar. In de tijd die overblijft is hij ook nog lid van een motorbende.
In Skid Row met Yuri Elvin (schilder, set dresser, acteur en decorschilder), Richard McDowell (schilder, filmmaker, dichter en medeoprichter van Brass Tacks Press), Alicia Ziff (schilder en signpainter) en S.C.Mero (sc-meros-guerrilla-skid-row-street-art-is-like-a-visual-scavenger-hunt)
Richard McDowell hoeft er niet lang over na te denken. Hij snapt mijn concept meteen en gebruikt het om een spontane confetti performance te doen.
Denk Gallery, Carl Berg
Chris Teuber
Cybele Lyle (https://www.cybelelyle.com/)
(een bericht van André Smits)
oh cool Andre we are close I used to stay for years in that area overlooking downtown indeed isn’t it fabulous at night with all the lights? and easy with the bus right down the street! I loved “bussing” to the film festival where I would go every year in February when I was programming for Africa in the Picture. 2 hours one transfer to the Crenshaw Magic Johnson Theater. And every year I would do that one bus trip to Santa Monica / Venice Beach to put my bare feet in the sand and in the ocean water, just because… I learned it’s a lot of people in the bus are illegal so they can not rent or buy cars and they bus to go to jobs that nobody wants to do, cleaning, being a nanny, putting the glasses of water on the table and get the plates after you’re done in restaurants, gardening, construction work etc. all work nobody wants to do and certainly not for the money people pay and the lack of benefits, a huge economy in California! I loved having small conversations with the people who would go in and out, in the 2 weeks of the festival I would see some people over and over again and we would great each other and talk a bit more, all these slices of live, so rich!!