It’s Never Too Late to Say Sorry

Voor het oude postkantoor op de Coolsingel in Rotterdam staat sinds 2011 een vierkante vitrinekast met een grote megafoon erin. Misschien wel het meest onopvallende beeld in de publieke ruimte van de stad.

Maar misschien ook wel het meest levende levende beeld: een tijdloos uitziende man verschijnt op de stoep als om 12 uur ‘s middags het carillon van het stadhuis speelt. Hij opent de vitrine met een sleutel, pakt de megafoon en spreekt luid de zin It’s Never Too Late to Say Sorry. Vervolgens bergt hij de megafoon weer in de vitrinekast en loopt weg tussen het publiek alsof er niks gebeurd is.

De tekst It’s Never Too Late to Say Sorry wordt weergaloos uitgesproken door Wim Konings met een erg subtiele adempauze vóór het laatste woord. Bij het horen van het eerste deel van de tekst had ik al het besluit genomen om direct, aan iedereen die het van mij verdient oprecht sorry te gaan vragen. Het tweede deel van de zin Sorry werd luid mijn kant uit gesproken ‘en publiek’ en voelde als een sorry dat ieder mens wel eens toekomt. Een verontschuldiging omdat het weer slecht is, omdat de trein vertaging had, omdat je fietsband lek is, omdat het leven soms zo zwaar is..

De performance, die dagelijks met enge precisie door beeldend kunstenaar en part-time postbode Wim Konings uitgevoerd wordt, heeft iets tragikomisch. Het is hilarisch en tegelijkertijd raak je geroerd. Een lakmoesproef voor goede kunst zou ik zeggen. Het duurt kort, herhaalt zich in een vast ritme (de eerste anderhalf jaar dagelijks, vervolgens alleen op werkdagen en vanaf dit jaar alleen op woensdagen), het komt als een verassing uit het passerend publiek van de Coolsingel en geeft stof tot denken. Een van de mooiste werken in de publieke ruimte.

Het beeld is ontwikkeld door het kunstenaarsduo Michael Elmgreen & Ingar Dragset in opdracht van Sculpture International Rotterdam (SIR) en maakt deel uit van een serie werken van twaalf kunstenaars die werden uitgenodigd in te gaan op verleden, heden en toekomst van de Coolsingel.

(foto Wim Konings)

‘Het eerste jaar hield Wim Konings dagelijks een logboek bij van zijn observaties en ontmoetingen als performer op de Coolsingel. Voor het eerst in de geschiedenis van de publieke kunst wordt dag na dag uiterst precies het leven van een publiek kunstwerk beschreven en de reacties van het publiek op dit kunstwerk, sculptuur en performance ineen: ontroerend, bizar, komisch en soms tenenkrommend. SIR is bezig met een publicatie van 366 dagen aantekeningen van Wim Konings’ lees ik op de site van SIR.

Hierbij ook mijn ‘sorry’ aan het duo van wie ik de presentatie The One And The Many in de Onderzeebootloods van Museum Boijmans Van Beuningen niet zo goed vond.

Sculptureinternationalrotterdam.nl/../ItsNeverTooLatetoSaySorry.php