Ngorongoro, Berlijn

Gelijktijdig met het Berlijnse Galleryweekend op 27, 28 en 29 April was in een ateliercomplex in Weissensee, in het noorden van de stad, een spectaculaire tentoonstelling te zien. Het duurde maar drie dagen, en het is nu alweer voorbij. De expositie had de naam Ngorongoro.

(Een bericht van Frans van Tartwijk.)

Ngorongoro is de naam van een gigantische uitgedoofde vulkaankrater in Tanzania, waarin veel zeldzame diersoorten voorkomen. Misschien moeten we de naam interpreteren als een metafoor voor de stand van de kunst van nu, maar het kan ook best zijn dat de 7 mannen die de tentoonstelling samenstelden de titel simpelweg wel lekker vonden klinken.

Die 7 Kunstbroeders nodigden ieder weer een aantal gewaardeerde collega’s uit, en zo werd de tentoonstelling een optelsom van de netwerken van die kunstenaars. Er waren 300 werken te van met name in Berlijn werkende kunstenaars, maar er was ook werk te zien van Mark Manders, Gilbert & George of zelfs een schilderijtje van Giorgio de Chirico ( 1888-1978 ). Het leuke aan de tentoonstelling is dat de kunstenaars het gewoon zelf zijn gaan doen: zonder galeries of curatoren.

Het resultaat is iets wat doet denken aan een eindexamententoonstelling van een Kunstacademie, maar dan op een geweldig hoog nivo. Er is dus wel geselecteerd, niet iedereen hoorde er bij.

Soms is het moeilijk te zien welk werk van wie was, maar dat maakte het ook wel weer leuk: je moest eerst kijken, en daarna pas de naam van de kunstenaar achterhalen; dat relativeert de beroemdheid van sommige van de deelnemers…

Het contrast met de presentaties in de commerciële Galeries van het Gallery Weekend is groot: in de Galeries veel spierwitte wanden met spaarzaam en esthetisch opgehangen werken die veel vragen oproepen; in de Ateliers in Weissensee hing alles door elkaar, en sommige van de ruimtes zijn totaal vervallen. Hier een mooie sculptuur van Thomas Zip, in een ruimte met Graffiti op de muren en half afgebrande deurposten

Andere ateliers zijn juist weer perfect opgeknapt en indrukwekkend van omvang. In het midden een groot Kounellis-achtig ding van Thomas Rentmeister.


Tim Nobles en Sue Webster


John Isaacs


Een verassende film van Julian Rosenfeldt, het begint als een Tarantino imitatie, maar halverwege wordt het een soort choreografie waarbij gangsters èn hun auto’s om elkaar heen draaien.


Een soort illegale plastische chirurgie werkplaats. De kunstenaar kon ik niet meer achterhalen.

Elmgreen & Dragset

Bjørn Melhus. “Look at my art! “

Een beproefd recept van Tim Nobles & Sue Webster, maar het blijft leuk. Op de voorgrond een kluwen penissen, de schaduw daarvan, is weer een beeld van twee hoofden.

Birgit Dieker

Dit schilderij hangt ergens onder een afdakje: een werk van Jonas Burgert, een van de 7 organisatoren.

Anton Henning

De vitrinekast is van Andreas Schmitten, de flashy beschilderde vaten, of delen van Boilers , zijn van Nick Waplington.

Hiervan kon ik de maker niet meer achterhalen

Giorgio de Chirico

Gonzalo Lebrija. Een lege zeilboot vaart voor ons uit.

Tal R

Aleen Solari

Andrej Golder

Paul McCarthy

Michael Samuels

Wilhelm Klotzek

Jean-Yves Klein

Nasan Tur

Matthias Bitzer

Marie Steinmann, opgenomen in een sloppenwijk in Nairobi, de figuur in het midden, de astronaut, staat stil, de rest van de mensen krioelen verder. Wat wil ik worden als ik later groot ben…

Piloot?

De tentoonstelling was een groot succes. Ik was gelukkig zondag al om 10.15 uur ter plekke, maar toen ik wegging was het zo vol dat je moest wachten om naar binnen te mogen en stond er een rij waar het Anne Frank-huis jaloers op zou zijn.

About Frans van Tartwijk 27 Articles
Frans van Tartwijk is Beeldend Kunstenaar en daarnaast tentoonstellingsmaker en activist. Hij bericht over wat hij mooi, interessant of het vermelden waard vindt.

4 Comments

  1. Ja, ik ook, mooi concept en sowieso zou ik het galerieweekend willen zien, ik laat het aan mijn EX-MÊKH-maten dit keer!

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*