De triomfantelijke bohemien. Koude Parijse zolderkamers en zure wijn: maar wat een schilderpret. De Telegraaf spreekt er nog schande van “dat kan mijn kind ook”
Uitgebreid retrospectief van ’s Neerlands grootste. “ik rotzooi maar wat aan” All the way tot the bank.
Wij hadden vroeger een Karel Appel-puzzel van een indrukwekkende 1000 stukjes. En een op spaanplaat geplakte reproductie.
Fijn om een heel schildersleven bij elkaar verzameld te zien. Heel veel verf op doek. Wat een meesterwerken. Ontmoeting met God uit 1981.
En wat een oerlelijke mislukkingen. Drie muzikanten uit 1974.
Wat dat betreft eem schril contrast met het grote vorige overzicht dat ik in dit museum zag: bij Rothko was elk schilderij gelukt. Bij Appel vallen er nogal wat uit de boot.
Dat is ook wel innemend: Appel voelde zich vrij genoeg en had de moed tot voortdurende stijlbreuk.
Nu ja, het blijft verf op doek. Lekker smeren.
Jan Vrijman’s beeldbepalende documentaire de werkelijkheid van Karel Appel – zie hier de film op vimeo. Van margekladder tot onsterfelijk schilderbeest. Hoe een film levenslang merkbepalend kan zijn.
Op het retrospectief veel tekenwerk, schetsen voor schilderijen.
Naakten, 1962.
De zondvloed, 1984
De tentoonstelling was nog volop in opbouw. Leuk om werken anders te zien gepresenteerd, als bij de kunstuitleen. In stellingen, op de grond.
Een van de absolute hoogtepunten: portrait de Michel Tapié de Celeyran, 1956; lijkt wel Baselitz.
En erm… portret van Fuchs met neonbuizen uit 2005. Aandoenlijk haast. Dit kan echt niet. Maar juist daarom misschien weer wel.
Maar hier ga je voor. Zalen vol.
Karel Appel retrospectief opent zaterdag en is nog te zien tot 15 juni
Weer mooi stuk Hans den Hartog Jager over Appel in het Gemeentemusuem (operatie eerherstel) met wat ik wel dacht maar niet opmerkte, de horrordoeken die ik alleen ken uit die andere documentaire if i were a bird van Matt van Hensbergens
“Dat de late Appel flink is ondervertegenwoordigd is nog wel begrijpelijk, spijtiger is het al dat de curieuze collage-werken die hij in verschillende periodes van zijn carrière maakte en waarbij hij plastic poppen en speelgoedbeesten op zijn doeken ging plakken, is weggemoffeld ”
Volgens mij zijn die doeken altijd met schaamte bedekt gebleven verder- of zouden ze nog her en der bij de wat rijkeren hangen?
https://blendle.com/i/nrc-handelsblad/eerherstel-voor-karel-appel/bnl-nrc-20160116-1_30_1
“Waar zijn werk vroeger brandstof was voor felle debatten tussen burgerij en avant-garde, tussen het conservatieve en het progressieve volksdeel, heeft het de functie van lakmoesproef allang verloren. Niemand die zich er verder nog druk om maakt en niemand ook die zich geremd voelt in het uiten van zijn mening over kunst. Waarom zou je ook? Met als gevolg dat veel van de toegevoegde waarde die Appels kunst ooit had is weggevallen. Maar wat is er dan, zonder de retoriek van toen, nog van over?”
http://www.artupdate.nl/de-esthetiek-van-de-verbijstering/