Art Rotterdam Projections

Net als de afdelingen Prospects & Concepts en Intersections hoort Projections helemaal bij de Art, maar wel in een eigen ruimte. In het geval van Projections praat ik liever over een eigen universum.
Eenmaal aangetrokken door een van de zwarte gaten tussen de beursstands die mij naar Projections leidt, bekijk ik alle videowerken groot geprojecteerd, op kleinere beeldschermen naast elkaar of in een installatie.

Bij de video van Melanie Bonajo, Progress vs. Regres, 2016 (Akinci, Amsterdam) was het continu druk. Door de geluidsdouche was het goed verstaanbaar zonder overlast op andere video’s. Tijdreizen was hierbij wel fjn geweest, want de video duurt ruim vijftig minuten en ondanks dat het elke minuut die ik kon zien bleef boeien, is er een beurs waar nog veel meer te zien is.

Bonajo is verkleed als een robot van karton en probeert een sociale relatie aan te gaan in een bejaardentehuis en laat in een volgend hoofdstuk een groep mensen in een gymzaal praten over internet. Hiermee vormt dit werk wat mij betreft een synthese van de andere videowerken die over het algemeen of fictief of juist onderzoekend, documentair zijn.

Eenvoudig en sterk beeld op loop van Elke Andreas Boon, Me and my sister, 2010 (Annie Gentils Gallery, Antwerp).

De eerste helft van de video Camp Kitchen, 2014 van het duo Hanne Nielsen en Birgit Johnsen
(Charlotte Fogh Gallery, Aarhus) geeft een haast bewegingsloos beeld van een huishouden met een nogal akelige sfeer. Alles in mij wil al drie keer weglopen omdat de opgelegde saaiheid mij teveel wordt, maar ik blijf toch staan, wachtend op iets. Terwijl mijn ogen naar de andere bezoekers afdwalen word ik keihard bij de les geroepen door een warme en luide stem van Dolly Parton, of tenminste ik vermoed dat zij het was, al kan ik dat nergens terug vinden. Het gaat dwars door mijn hart en ruggengraat en dan brandt de keuken af.

Nog een favoriet van de fictieve kant is Molly Palmer, Some shapes without edges, 2016 (Bosse & Baum, Londen) met een drieluik van korte video’s. Absurdistische chaos: ongepolijste groene randen om de bewegende ‘zusjes’ heen in geschilderde decors met bizarre liedjes door elkaar, kortom: een bron van inspiratie.

Net als andere kunstdisciplines blijft video een medium wat je (soms) wel of niet aanspreekt, verleidt of totaal op je kop zet. Door zulke initiatieven als Projections komt het goed tot zijn recht. Met name video’s met geluid of die lang duren krijgen de kans goed bekeken te worden. Nu alleen nog dat tijdreizen.

Leestip over videokunst: Sander Kletter, Turbulentie rond videokunst, 2016 (isbn 9789462081383)

About Charlotte van Winden 21 Articles
Charlotte van Winden (1988) is kunstenaar en initiator. In haar werk onderzoekt ze de grenzen van de maakbare wereld en de positie van het individu. Haar werk omvat performance, installatie en video.

1 Comment

  1. Dank Charlotte, eigenlijk moet je voor video een aparte dag gaan, maar twee dagen beursbezoek vond ik wel genoeg. Dat blijft toch het probleem met een medium als video!

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*