The Making of Modern Art @ Van Abbe

Het Van Abbe is uniek in eigenzinnigheid en signatuur, een meta-museum waar veel tentoonstellingen over kunst gaan, waar het tentoonstellen onderwerp van het tentoonstellen is, waar het kunstwerk zodanig anders getoond wordt dat de betekenis kantelt of op zijn minst verschuift. Denk aan Picasso naar Palestina, LeWitt door Superflex. De huidige tentoonstelling The Making of Modern Art is de beste tentoonstelling die ik in jaren zag.

De expositie The Making of Modern Art is gelaagd, gedetailleerd, er is veel te zien en door zaalsgewijze verwijzing ontwikkelt zich een je ne sais quoi waar het laatste woord nog niet over gezegd is. Het verhaal van de hedendaagse westerse kunst wordt getoond aan de hand van de werken zelf, een rijke visuele verhandeling in veel (zaal)delen. Een verhaal dat vertrekt vanuit de status van het object, het kunstwerk, een verhaal dat via historiserende panelen inzichtelijk wordt gemaakt en dat stokstijf staat van interpretatie en context, maar dat niet bevriest in koude relativistische reductie. Op een of andere manier blijven de werken overeind.

Ik houd van superlatieven en als het echt ergens over gaat, is het soms beter halt te houden: een impressie, een doorloop, een introductie op de meest gelaagde meta-tentoonstelling die ik zag aan de hand van 20 geannoteerde snapshots:

Een salon als brocanterie, muk achter vensters, who cares, zitjes ervoor voor wie nu al moe is. De toon wordt gezet bij de entree.

Het begint met Mondriaan links echt, rechts kopie. (Of omgekeerd.)

Ziet u wel.

Aan de andere zijde de Superflex frees Lewitt een klassieker uit het Van Abbe oeuvre.

C’est le ton qui fait la musique. Zo wordt hinkstapsgewijs zaalsgewijs een betekenisoperette opgevoerd via Echte Zaken…

…naar Echte Zaken…

…naar nog echtere zaken. Malevitch als zedenbedreigende burgermans anti-agitprop. De communisten zagen zut maar ze zagen bedreigende zut.

En wat te denken van deze Picasso?

“Koop werk van eigen kunstenaars”

De tijden veranderen nooit.

Via een model voor een museum of modern art…

…naar dat museum of modern art.

Dit is een herbouw van een van de oorspronkelijke zalen, verzamelde werken van museumnaamgever Van Abbe in oorspronkelijke architectuur.

Dan een zaal met impressies van de acht meest toonaangevende exposities van de vorige eeuw.

Waaronder Enartete Kunst.

Waarbij me weer opviel hoe cool zo’n anti-zaal entartete kunst eruit moet hebben gezien; met die hoofdschuddende geuniformeerden ervoor helemaal af.

Even de kunst overwinnen…

En dan versluierd vitrinewerk, wie het nu nog weet mag het zeggen. De zoveelste tentoonstelling binnen een tentoonstelling. Het wordt beyond weird.

By far de beste tentoonstelling van het jaar:

vanabbemuseum.nl/en/programme/programme/the-making-of-modern-art/

En dan is dit nog slechts en deel. De expositie-pret gaat verder, waarover hier later (hopelijk) meer.

About Jeroen Bosch 4740 Articles
Smaakmakend sinds jaar en dag: onafhankelijk kunstenaar, tentoonstellingmaker, trendbeheerder en oprichter art agent orange, artist run art agency. Eigen werk onder jeroenbosch.com Meer info zie trendbeheer.com/jeroen-bosch

4 Comments

  1. Gevaarlijke uitbraak van archiefkoorts. Zo te zien kosten noch moeite. HdHJ kan in ieder geval niet klagen over zuinigheid. Wel wat je noemt hele hele serieuze lulligheid. Modernisme als bevrijdingstheologie. Broodthaers als schoolfrik. Verboten zu stampfen die beet. Betekenisoperette is Woord van het Jaar.

  2. Ja logisch: als de werken ‘geen stand houden’ kunnen ze de tent wel sluiten. De werking van het kunstwerk doet het werk overigens zelf. Anders was er ook geen kunstgeschiedenis. Er moet wel iemand opnieuw naar kijken af en toe. Je vreest overigens het ergste voor de toekomst. De pathetische installatiekunst van de Prix de Rome genomineerden die elk op eigen wijze (van kindertelevisie tot operaspektakel tot moderne dans tot ja wat is dit eigenlijk) is dermate wijdlopig geformuleerd dat de argeloze bezoeker het na één keer tot gezien zal beschouwen.

  3. Die laatste zin loopt niet lekker. Moet zijn: ‘De pathetische installatiekunst van de Prix de Rome genomineerden die elk op eigen wijze (van kindertelevisie tot operaspektakel tot moderne dans tot ja wat is dit eigenlijk) hun migraine triggerende dark rooms hebben ingericht, is dermate wijdlopig geformuleerd dat de argeloze bezoeker het na één keer voor gezien zal houden.’
    Was dan ook geschreven direct na het vermoeiende openingsbal. Je zou denken dat het prijsschieten nu snel op gang zou komen. Maar een reprise van 2013 zit er kennelijk niet in. Een obligaat beeldverslag hier, een beschrijvende recensie daar. Geen discussie over waar het heen moet met de kunst in het algemeen, of de prijs in het bijzonder. We wachten rustig af. Prangende vraag blijft hangen: kan beeldende kunst geen daglicht meer verdragen?

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*