Studentjes

De oude man hees zichzelf de trap van het academiegebouw op. Hij zat een maand voor zijn pensioen en daar had hij dubbele gevoelens over. Fysiek was hij aan het eind van zijn Latijn, voelde zich als een oud pand onder de sloophamer. Mentaal was hij er echter niet aan toe. Reindert had grotere ambities gehad dan het leven had kunnen waarmaken en hoopte nog steeds op erkenning.

En nu was hij op weg naar de eindexamenexpositie van ‘zijn studentjes’, jonge mensen die hij steevast met veel minachting tegemoet trad om hun potentieel te breken. Alleen zijn rancune was groter dan zijn verongelijktheid. Reindert was verworden tot een verbitterde eikel, net zoals zijn vader. Zijn schrikbeeld was realiteit geworden en dat besef maakte hem nog chagrijniger dan hij al was. Het feit dat hij een nieuwe heup moest, werkte ook niet mee.

Twee stappen over de drempel werd hij begroet door collega Chris, een generatiegenoot. Chris was in alle opzichten Reinderts tegenpool. Chris exposeerde nog volop, in binnen- en buitenland. Chris werd op handen gedragen door zijn studenten. En Chris had regelmatig seks met zijn studenten. Vooral dat laatste stond Reindert tegen.

Niet uit ethisch oogpunt. Zo groot was Reinderts morele kompas nou ook weer niet. Hij kon het gewoonweg niet verkroppen dat Chris ondanks zijn hoge leeftijd zo aantrekkelijk bleef voor de andere sekse. En dat hij nog volop genoot van datgene waarom Reindert in de eerste plaats aan de academie was gaan werken: dat hij “gebruik kon maken van de studentjes”. Naast het feit dat zijn kunstpraktijk nooit echt uit de verf was gekomen.

Chris lachte breeduit naar Reindert. Zeker weer geneukt, dacht de oude man en vervolgde zijn weg naar het bijgebouw. Daar was de presentatie van een van zijn minst gehate studentjes met goede vooruitzichten. Reindert voelde gek genoeg een soort van zwak voor deze jongen. Zelf had hij geen kinderen. Daarvoor was hij al die tijd te druk met zichzelf bezig geweest. En nu had hij daar spijt van.

Joris zag zijn oude docent al in de verte. Een combinatie van medelijden en weerzin borrelde in hem op en vertaalde zich in een lange zucht. Het ontging Reindert helemaal. Hij posteerde zich tegen de tentoonstellingswand, knikte een paar keer zuinigjes en vroeg Joris hoe de expositie tot nu toe verliep. “Heel goed”, antwoordde die. “Ik ben door K&G galerie benaderd. Ze willen in het najaar al een solo organiseren.”

Reindert stond als aan de grond genageld. Een golf van jaloezie en woede verlamde zijn benen. En zijn kringspier, had hij onlangs gemerkt. Daar moest hij voor oppassen. Hij hapte naar adem. “Zo… K&G… dat is fraai… die hebben ook een galerie in Berlijn…” Joris voelde zich ongemakkelijk. Waarom had hij het nou verteld?

Reindert hernam zich en boog naar de jonge student toe. Hij perste het laatste restje hoop dat hij nog had in een vraag waarop hij het antwoord al wist. “Ik heb jou altijd positief beoordeeld, hè? Misschien wil jij nu bij K&G wel een goed woordje voor mij doen…”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*