Ontvlambaar

De groenlichtbeoordeling op een academie in de Randstad was als een mooie juniavond begonnen. De studenten hadden vooraf nog een barbecue georganiseerd voor het docententeam. Maar na een paar breedsprakige leerkrachten en flauwvallende leerlingen eindigde de avond langzamerhand in een niet te nemen race tegen de klok.

Het was kwart over tien, ruim een half uur na sluitingstijd. De vier docenten zagen er afgepeigerd uit, Elselien voorop. Ze vormden een compositie van zweetplekken, natte lokken en koffievlekken. Nog twee studenten te gaan.

Jeroen kon prachtig schilderen, daar was iedereen het over eens. Maar waarom had hij dan voor de 3D-richting gekozen? In zijn lokaal troffen de docenten een groot houten bouwwerk aan. Letterlijk en figuurlijk geen touw aan vast te knopen.

Elselien voelde sympathie voor de jongeman – zoals ze sowieso meer sympathie voor mannen dan voor vrouwen voelde – maar ze kon de empathie niet meer opbrengen. “Gerard, zeg jij hier eens wat over.”

Beeldhouwdocent Gerard had een scherp observatievermogen en kon beelden tot huilens toe fileren. Hij begon te omschrijven wat hij zag. Halverwege gooide Jeroen de handdoek in de ring. Hij vond de groenlichtbeoordelingen nog ongemakkelijker dan een SOA-test.

“Je hebt helemaal gelijk”, huilde hij. “Het is niks. Ik kan het beeld nog beter in de kliko kieperen”, dramatisch gebarend naar de oranje metalen bak die buiten onder het raam stond. Op dat moment hoorde iedereen een plof en zagen de vier docenten en Jeroen een metershoge steekvlam uit de afvalcontainer omhoog schieten. Ze deinsden achteruit.

Een half uur eerder hadden klasgenoten Steven en David nietsvermoedend de laatste barbecuekooltjes in de kliko gekieperd, waar al een paar lappen met terpentine lagen te sudderen. Binnen mum van tijd stond de hele afvalcontainer in vuur en vlam.

Elselien voelde haar hart tekeer gaan. Hield deze avond dan nooit op? Op dat moment ging het brandalarm af. De docenten en Jeroen renden naar de dichtstbijzijnde nooduitgang. Die bleek geblokkeerd door een installatie waarin een derdejaars de volgende dag een performance zou houden.

Wel godnondeju, dacht Piet-Hein, het lijkt Fort Boyard wel. Ondertussen kwamen de laatste studenten de gang opgerend. Klaartje wachtte nog op haar beoordeling en vroeg paniekerig aan Piet-Hein: “Komen jullie nu niet meer bij mij langs? Want ik heb zoveel tijd gestoken in mijn presentatie…” In de verte klonk de brandweersirene.

Een uur later zaten de docenten in het nabijgelegen café Slemper aan hun tweede kopstoot. Elselien zag eruit alsof ze door het riool was gekropen. “Dit is officieel mijn laatste jaar”, zei ze. “Ik hou hier nog een hartaanval aan over.” Piet-Hein sloeg haar goedmoedig op haar schouder: “Nee joh. Kunst houdt je juist jong. En anders de studenten wel.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*