De Jonge Verzamelaars

    Jacques is op vakantie, daarom deze week een column uit het archief.

‘Wat moet ik aantrekken naar het etentje vanavond”, vroeg Shirley aan niemand in het bijzonder. Ze ging samen met haar vriend Sjim naar een artist talk van een veelbelovende kunstenares die pas over twee jaar zou afstuderen. Haar werk ging over het snijvlak tussen de tweede en derde dimensie van het existentialistische landschap. Shirley zocht tussen haar kleren naar een bijpassend geometrisch patroontje.

Sjim scrollde ondertussen door zijn mail waar hij twee andere uitnodigingen naar de daarvoor bestemde map sleepte. Kennelijk had iemand hen ooit aan een document Jonge Verzamelaars.xls toegevoegd en sindsdien werden ze van links en rechts bestookt met uitnodigingen. Bij de galerie van vanavond hadden ze al eens een doekje gekocht van Niek Nix en een papieren installatie van Liv Long.

Sjim en Shirley stapten nieuwsgierig de galerie binnen. Een dinertje met andere verzamelaars was nieuw voor hen en ze voelden zich zeer vereerd met de uitnodiging. Een van de galeriehouders schonk snel hun glas vol. Aan tafel bleken naast verzamelaars ook curatoren te zitten. Sjim zat naast een oudere heer met “een voorkeur voor digitaal gegenereerde beeldtaal.”

Shirley zat naast de moeder van de kunstenares. Die klapte af en toe uit de school, bijvoorbeeld over het boek waaruit haar dochter straks zou citeren. Die bleek ze nog niet helemaal uit te hebben. “Maar mondje dicht hoor!”, giechelde de moeder en deed net of ze haar lippen op slot draaide.

Shirley had na drie jaar nog steeds ‘Het Puttertje’ niet uit en voelde spontaan meer sympathie voor de kunstenares, die na het eerste gerecht opstond. Een beetje bibberig begon ze aan haar artist statement, vertelde over haar inspiratiebronnen en pakte Het Boek erbij. De bestseller van Yuki Yokohomo, een boek dat iedereen gelezen zou hebben, maar waarover je nooit iemand inhoudelijk hoorde praten.

Na een paar vragen van de genodigden mocht de kunstenares weer zitten en diende de galeriemedewerker het volgende gerecht op. Sjim was ondertussen in gesprek met een oudere man tegenover hem, die vertelde over zijn meest recente aankoop, een doek van Mies Maas. Sjim was al jaren verzot op haar werk, dat in alle toonaangevende internationale musea hing. Eenmaal thuis bespraken ze de mogelijkheid een eigen Maas aan te kopen.

Het daaropvolgende weekend gingen ze de galerie binnen die werk van Mies Maas verkocht. Töhn had net met een schuin oog op zijn horloge gekeken en geconstateerd dat er nog geen 5 in het uur zat. De galeriehouder heette eigenlijk Teun, maar vond de nieuwe spelling beter aansluiten bij zijn internationale beroep. Toen Sjim en Shirley de aard van hun bezoek bekendmaakten, schraapte Töhn ongemakkelijk zijn keel.

“U weet dat de werken van Mies Maas alleen aan gerenommeerde verzamelaars verkocht worden?”
“U bedoelt serieuze verzamelaars? Want dat zijn we. We hebben werk van Liv Long…”
Töhn glimlachte minzaam. “Ik bedoel dat het werk van mevrouw Maas alleen aan verzamelaars van naam verkocht wordt. Jullie zijn ongetwijfeld heel enthousiast, maar nog niet helemaal… arrivé.”

Sjim begreep Töhn nog steeds niet en wierp tegen dat ze zich dankzij een erfenis het werk prima konden veroorloven. “Waarom gaan jullie niet gewoon lekker verder met verzamelen”, zei Töhn, “en komen jullie over tien jaar nog eens terug?” Het is maar de vraag of jij er dan nog bent, dacht Sjim en sjokte met Shirley de deur uit.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*